We waren bezig met brassen, op een driemaster, tijdens School at Sea, op de Atlantische Oceaan. Een paar mensen uit de salon hielpen ons, in hun T-shirtjes. Wijdbeens meebewegend met de vier meter hoge deining stonden we de laatste lijnen op te schieten toen iemand ineens heel hard: ‘WATUUUR!’ schreeuwde. Links van mij sprintte een stuurman (die had zitten lezen in de salon, maar altijd in is voor iets nautisch) zo snel zijn badslippers hem konden dragen de gangboord aan de lage kant in. Een reusachtige golf spoelde over het middendek. Het was zo’n enorme hoeveelheid water, dat het bijna vanaf de bovenkant van mijn zeillaarzen naar binnen stroomde. De meest onhandige SaS’er aan boord sprong met een ongekende souplesse in één keer bovenop de tafel. Een andere leerling hing als een aapje in de braslijnen, jammerend met haar benen opgetrokken om het water te ontwijken. De wachtleden, goed ingepakt in ons zeilpak, softshell, drie truien, thermo-ondergoed, twee broeken, twee paar sokken en zeillaarzen, konden er hard om lachen. Tot ik zag dat met de golf mijn net opgeschoten lijn de gangboord in was gespoeld en ik dus weer helemaal opnieuw kon beginnen.
Marit