Tijdens het ontbijt kwam Sam zeggen dat we ons moesten voorbereiden op slecht weer, veel mensen slikten daarom bij de lunch maar een zeeziektepilletje. Ik niet, ik heb namelijk bedacht dat zeeziekte alleen maar psychisch is en dat ik dus gewoon besluit niet zeeziek te worden. Bij het uitvaren gingen de meeste mensen kijken, dit was namelijk waarschijnlijk de laatste keer dat we uitvaren. Er werd gezegd: ‘Nu gaan we echt naar huis’… het is namelijk nog maar achttien dagen… help, het gaat zo snel! We waren redelijk snel vertrokken en voeren eerst op de motor. Toen we even later op zee waren, was er helemaal niks te zien van het zware weer dat Sam ons had beloofd. We konden gewoon rustig gaan zeilen. Er viel niks, niet omdat we het zo goed zeevast hadden gezet, maar waarschijnlijk omdat we niet zoveel op en neer gingen. Al die zeeziektepillen vanmiddag waren dus nergens voor nodig, behalve voor de paar die nooit van hun zeeziekte af zijn gekomen, die hadden het natuurlijk wel weer zwaar… maar dat is niet anders dan anders. ’s Avonds kregen we te horen dat dit waarschijnlijk het weer gaat zijn voor de komende week, dat vind ik wel fijn, dan vliegen we niet door de salon heen.
Liselotte