“Kunt u ons naar deze hypermarket brengen?”
Jet laat op haar telefoon een locatie aan de taxichauffeur zien. Het is heel raar om aan de andere kant van de wereld opeens weer in het Nederlands te kunnen communiceren, maar hier kan het, want we zijn op Curaçao! Waar we afgelopen maand alleen maar in supermarktjes zijn geweest die niet veel groter zijn dan tien bij tien meter, kwamen we nu in een gevalletje ik-kan-je-hier-alleen-maar-kwijtraken-zo-groot-is-het-hier supermarkt/groothandel terecht. Toen we na een tijdje shoppen in de rij aansloten, trok de kassajuffrouw enigszins wit weg. Wij hadden namelijk zoveel ingekocht, dat we een heel weeshuis konden voeden. Toevallig zijn we ook met 46 man – waarvan 36 pubers, oftewel etensbehoefte keer tien – dus heel raar was het eigenlijk niet.
Nadat onze zes boodschappenkarretjes aan de andere kant van de kassa terecht waren gekomen, stond onze taxichauffeur klaar om te helpen met alles inladen. Terwijl drie van ons nog snel de zogenoemde “groentjes” (tja… Belgen) gingen chosselen (vertaling: regelen), mochten wij de taxi in gaan laden. “Past makkelijk” had onze vriendelijke taxichauffeur vóór het doen van de boodschappen nog tegen ons gezegd, maar dat viel vies tegen. Met de groentjes erbij waren het acht winkelwagentjes geworden… Uiteindelijk paste het allemaal toch en zaten we zo ongeveer met onze groentjes op schoot. De motor van de auto had wel een beetje moeite met de iets te zware lading. Het heuveltje op rijden werd bijna een “Oh nee… toch niet”-je, want het busje wilde haast weer naar beneden rollen. Gelukkig haalden we net het topje #eindgoedalgoed. Nou ja, ook dat #eindgoedalgoed werd nog in gevaar gebracht. Het schip lag namelijk aan de kade van een of ander feest midden in de stad (we hadden wel VIP-spots), waardoor we met moeite in de buurt konden komen.
Uiteindelijk zijn we gewoon over het evenemententerrein heen gescheurd en stond het busje netjes voor de gangway. #eindgoedalgoed!
Cécile