Voor elke dag die we samen op dit schip zaten, komt nu een traan. Voor elk mooi moment dat vast gebrand zit op mijn oogleden, komt nu een drang voor nog een knuffel. Als alles overstag gaat van blijdschap naar verdriet omdat het besef bij 43 tegelijk komt verspil ik mijn laatste dagen aan huilen en knuffels zoeken. Wanneer de tanks vol gezouten tranen die misschien niet zullen drogen bij iedereen overstromen, staan daar nog een paar dagen lang zusjes en broertjes om ze op te vangen. Met hun gespierde armen gekleed in zes maand oude vodden staan ze daar. Nog een paar dagen. Daarna zullen we elkaar misschien niet meer beschrijven als broertjes en zusjes. Daarna zullen onze vodden verbrand worden en zullen we ons weer kleden in de maskers die thuis op ons wachten. Daarna zullen we zelf die tranen moeten drogen, of zullen onze biologische broertjes en zusjes dat voor ons doen. Dit is het begin van het einde en alles aan boord wijst erop. Van de plannen die worden gemaakt voor afspraken na SaS, tot het feit dat SaS-story 6 al bijna af moet zijn. Dit is het einde van de mooiste zes maanden van ons leven en iedereen beseft het ineens.
Maar ondanks al het verdriet en besef gaat het leven aan boord door alsof we voor altijd door zouden gaan en elkaar nooit los zouden hoeven laten. Toch, 21 april om 13:00 precies zullen we wel moeten. Vastgehouden door onze lieve ouders die alleen maar blij kunnen zijn terwijl wij huilen tot de tranen op zijn. In auto´s die allemaal verschillen net als wij maar toch uit hetzelfde bestaan, net als wij. Allemaal onze eigen kant op terwijl we zes maanden lang één richting deelden alsof we nooit anders hadden gedaan. Om 13:00 zullen we elkaar los moeten laten terwijl we nu nog zo mooi samen zijn en samen leven. Hoe gaan we dat ooit doen?
Caya