Het aftellen begint. Of, eigenlijk moet ik zeggen; het is al lang begonnen. En net wanneer je de tijd weer even vergeet word je er wel door de lopende aftelkalenders aan herinnerd. We gaan naar huis, en elke dag wordt dat definitiever voor ons allemaal. Onze (officiële) laatste bestemming is geweest, al hopen (en smeken) wel allemaal dat we nog een tussenstop willen, het blijft anders. We willen nou eenmaal niet dat School at Sea eindigt. Dat mág gewoon niet. Het kán niet.
Als ik terug kijk naar School at Sea ben ik trots, op ons allemaal. Ik ben trots op onze veranderingen, al het geleerde, alle avonturen. Zelfs al onze dieptepunten, want ja, daar zijn we door gegroeid, ook daar hebben we van geleerd. Maar het is nog niet geëindigd, en dat is een punt wat ik hier heb geleerd. Telkens als iets eindigt, telkens als iets afloopt, begint er iets nieuws. Hoe kan het ook anders? Maar hier, bij School at Sea, begint dat nieuwe gewoon net even wat eerder, of eindigt het juist onverwacht. Je wordt hier in het diepe gegooid, ze laten je erin ronddwalen en uiteindelijk vind je een weg, een pad. Je eigen pad. Net wanneer je het kent, wanneer je gewend bent aan het duister word je eruit gehaald en in een nieuw avontuur gezet, waar je helemaal opnieuw kan beginnen. Maar dat is School at Sea. Dat zijn onze avonturen, onze leerdoelen. En we zijn nog niet klaar met de reis. Er zijn nog steeds avonturen te leven, nog steeds verhalen te schrijven en er zijn nog steeds dagen die afgeteld moeten worden. En totdat we bij nul zijn, is voor mij het avontuur nog niet afgelopen.
Robin