Alleen op het schip. Zo heb ik me twee keer gevoeld. Hier bij SaS is er letterlijk altijd iemand wakker, dus eigenlijk ben je nooit echt alleen. Altijd is er iemand die niet kan slapen, of die wacht heeft, gewoon aan het chillen is, of random langs komt lopen. Altijd. Maar vandaag was er een van die zeldzame momenten dat het voelde alsof ik echt alleen was op het schip. Omdat we toch op de motor waren, en een groot deel van de groep nog veel te veel moest doen voor school, waren er halve wachten. Ik was vanuit binnen aan het sturen, met een 360 graden uitzicht op een prachtige zonsopkomst, op een spiegelgladde blauwe oceaan. De twee anderen met wie ik wacht had waren weg om naar het brood dat ze hadden gebakken te kijken, er stond rustig een muziekje aan, en het voelde zo kalm. Een kwartiertje later kwamen ze terug met camera’s om foto’s te maken van de zonsopkomst, maar alsnog zat ik zo heerlijk alleen binnen, in zo’n eigenlijk heel unieke situatie, zo midden op zee om vijf uur ‘s ochtends.
Gijs