Vandaag voelde voor mij helemaal niet als een speciale dag, maar dat is het eigenlijk wel. Vandaag is de dag dat ik me realiseerde dat ik niet meer naar huis wil. Dat heb ik nog geen een keer gehad deze reis. Tijdens mijn wacht was het tuigje/hangluier mijn beste vriend en heb ik veel in de mast gezeten. Met uitzicht over de woeste zee en onze Deutsche Freunden van de Regina Maris begon ik het me te beseffen: mijn leven is hier zo chill, ik wil hier nooit meer weg! Er zitten natuurlijk ook voordelen aan thuis zijn: een weekend, een snoepkast, in mijn geval zelfs een puppy en ouders en een broer, maar toch wil ik dit leven niet verlaten. Nog niet! Ik had wel verwacht dat ik niet veel heimwee zou hebben, omdat ik dat nooit heb gehad, maar wat ik ook niet had verwacht is dat ik best wel moeite heb om terug te gaan en dit achter te laten. Als we voor de duizendste keer vieze rijst eten denk ik soms wel: wat doe ik eigenlijk? Maar wat ik me nu het grootste deel van de tijd afvraag is: wat doe ik als ik niet hier ben? Ik vind het best wel eng dat ik die laatste vraag niet kan beantwoorden, maar ik ben ook benieuwd wat die tweede vraag me wel gaat brengen, want over vijf weken moet ik op zoek naar het antwoord en stopt het dus nog niet.
Fien D