Deze ochtend werd ik samen met Merijn en Wieske vroeg wakker gemaakt. Voor de laatste keer deze reis liepen we over de gangway en belandden we buiten Europa. We dwaalden over het prachtige Bermuda, met haar mooie pastelkleurige huizen, haar groene omgeving en haar ijsvogelblauwe zee. We praatten over hoe van alles ons herinneringen naar boven bracht. Terwijl de bus die ons voorbij reed, mij deed denken aan de donkere ochtenden thuis in Nederland waar ik op de bus wachtte om naar school te gaan, deed het Wieske denken aan de Panamese partybussen, die ons met schreeuwende graffitipatronen en harde muziek ons tijdens de eigen reis door het hele land hadden meegenomen. Sommige geuren, muziek of eigenlijk alles kan je zo weer meenemen naar een prachtige herinnering van deze reis. Als ik Let her go van Passenger hoor, zit ik weer in mijn pyjama in Portobelo in de bijboot in de vroege Caribische zon van mijn pannenkoek te genieten. Bij het praten over een waterval ben ik weer in St. Lucia in het regenwoud onder een waterval aan het zwemmen, genietend van Jelles gitaarmuziek en de ondergaande zon achter de palmbomen.
Toen de Regina Maris, die nu met een Duits schoolproject vaart, later die dag naast ons de trossen los gooide en wij al snel hun voorbeeld volgden, had één van de Portugese meisjes de tranen in haar ogen met besef dat zij nu echt naar huis gaat. Maar voor dat het zover is hebben we nu één missie, eerder in de Azoren zijn dan de Regina. Het was zo gek om een aantal dagen naast haar te liggen en te bedenken dat er van alle anderen oud-SaSSers zoveel waardevolle herinneringen op dat schip leven. De Duitsers vertelden dat er zelfs in een bed een tekst is gekrast om SAS 17/18 veel plezier te wensen, plezier hebben we zeker!
Enora
PS: Gefeliciteerd opa en Anouk, geniet ervan en eet lekkere taart met hééééél veel slagroom!