Er is, geloof ik, nog nooit zo’n dag geweest, waarvan ’s ochtends en ’s avonds zó verschilden. ’s Ochtends zat iedereen nog vrolijk aan dek. ’s Avonds mocht niemand meer naar buiten. ’s Ochtends kon je gewoon rustig door het schip lopen. ’s Avonds viel je bij elke stap op de grond.
Wat is er dan gebeurd, vragen jullie je af.
Nou, dat zal ik vertellen:
We zijn door een depressie aan het varen, dat is wat er is gebeurd.
Niet zo’n depressie als bij mensen, nee, een depressie van het weer. Dat betekent wind, wind, regen, kou, en nog meer wind.
En golven, ik moet de golven niet vergeten. Metershoge golven die over dek slaan en tegen de ramen van de salon opspatten.
Dé nieuwe manier van vooruitkomen is nu niet meer lopen, maar gewoon op je kont schuivend over de vloer (soms gewenst, soms onverwacht…).
Rena