Sinds 15 oktober 2016 heb ik iedere dag wel iets beleefd. Toch was vandaag een vrij speciale dag.
De aankomst op de laatste Stop! voor Nederland was vrij emotioneel. We hebben drie Portugese studenten aan boord, van de Azoren, die in hun thuisstad aankwamen. Er stond familie op ze te wachten en toen ze aan land stapten vloeiden er tranen en werd er geknuffeld. Ik gun het ze van harte, maar toch was ik best jaloers op Carolina, Emília en Jorge.
Een voorproefje op IJmuiden 15 april, zo noemde Sam het. Het is er niet bepaald makkelijker op geworden, ondanks dat ik vooraf al wist dat er een dergelijk tafereel zou plaatsvinden.
Maar het liefst zou ik heel hard Stop! roepen. Deze zes maanden zijn te snel gegaan. Op de Azoren gaan we de solobivak doen, hét einde voor mij. Dan moeten we gaan bedenken wat we allemaal gedaan hebben. Het liefst ga ik nog een rondje zeilen om Afrika, als dat zou kunnen. Er is sprake van een Tweestrijd (S/O TH ’n’ LH).
Er is een strijd gaande in mijn hoofd, tussen mijn gevoel en mijn verstand. Ik voel iets wat rationeel niet mag, ik moet de 15e gewoon naar huis willen. Eindelijk terug naar mijn oude, vertrouwde thuis.
Al met al kan ik in mijn laatste blog voor School at Sea met de allergrootste zekerheid de conclusie trekken dat ik ontzettend veel geluk heb gehad. Ik wil iedereen die me geholpen heeft bedanken, sponsoren, het kantoor van School at Sea, de bemanning, docenten en de andere leerlingen. Er is maar één iets écht stom aan dit project, en dat is dat er een einde is. Het liefst was ik hier nooit meer weggegaan.
School at Sea: het was de tijd van mijn leven, een droom die werkelijkheid geworden is en het wordt de mooiste herinnering die ik me voor kan stellen. Jammer dat ik het niet kan Stop!pen.
Wouter