De eerste dag op zee is altijd een dag van verwarring. Iedereen moet weer wennen aan het leven op zee. Vooral in de salon is dat te merken omdat er regelmatig kledingstukken, zeillaarzen en etenswaren door de salon vliegen. De meesten van ons zijn na een paar dagen op land al weer helemaal vergeten hoe dat ook alweer werkt.
Ik start mijn schooldag met het ontbijt in de salon. Voor een buitenstaander zou dit tafereel er heel erg vredig uit moeten zien, maar ik en mijn mede-sassers weten wel beter. Het ontbijt begint goed, de golven houden zich vrij rustig. Zo lijkt het, want er heerst toch een soort spanning in afwachting van de eerste hoge en allesverwoestende golf. Gelukkig is de schade te overzien. Op een broodje pindakaas en de bakje cornflakes na, heeft iedereen het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht.
Gedurende de dag was de helft van de groep bezig met school. Iedereen zat met zijn laptop of schoolboeken op schoot, dus er kon eigenlijk niet zoveel mis gaan. Totdat de boeken op tafel werden gelegd, en de eerste leerlingen erachter kwamen dat het misschien toch wel slim is om een anti-slipmatje te gebruiken.
’s Avonds aan de eettafel kijk ik terug op de dag en besef ik me dat we nu al weer op weg zijn naar de Azoren, onze laatste plek en voor drie van ons hun thuis. Gelukkig zijn we nog ruim een maand onderweg en gaan we nog hele mooie dagen op de Azoren en op zee tegemoet. Terwijl ik in gedachten verzonken zit, vliegt er weer een bak pasta over de vloer. Voor een buitenstaander zou dit tafereel er heel chaotisch uit moeten zien, maar wij weten wel beter. Het hoort er immers ook wel een beetje bij.
Marit