Rond half negen ’s avonds was het dan zo ver. Vanuit mijn kamer, waar ik rustig in mijn dagboek zat te schrijven hoorde ik boven gezang van de 9-1 wacht; ‘Waar is dat feestje? Hier is dat feestje’. Eerlijk gezegd denk ik dat ik uit naam van een groot aantal Sassers kan zeggen dat we heel blij waren om weer land te zien en te weten dat we binnenkort weer aan wal zouden mogen gaan. Ik was er zelf in ieder geval een van.
Die ochtend had ik nog scheepsovername-wacht van 9-1 gehad waar ik druk in de weer ging als Scheepsartiest. Zo was (Baby-)machinist Lika samen met Sam een kapotte pomp uit elkaar aan het halen waar een soort knaloranje roest vanaf kwam die ik heb geplet en gemixt met olie tot een soort verf. Die dag heb ik ook nog een aantal mensen geportretteerd.
Terug naar de avond. Bij aankomst werd aan de bel getrokken en werd door Sam die daar met een big smile stond aangekondigd dat we er dan eindelijk waren. Guys, we made it, we zijn de Atlantische Oceaan overgestoken. Het dringt nog steeds niet helemaal tot me door dat het echt wel iets heel bijzonders is wat niet veel mensen kunnen zeggen dat ze dat hebben gedaan. Wat ik wel weet is dat die 17 dagen op zee een ontzettend avontuur was met veel ups en downs. Die avond werd dan ook zoals ze op z’n Nederlands zeggen een ‘Fissa’ gehouden – dat vind ik erg plat klinken, dan vind ik het Belgische ‘fuif’ toch wel wat mooier – op het middendek. Dat was een erg leuk feest. De tafels en banken werden aan de kant gezet en er werd een hele muziekinstallatie opgezet. Iedereen ging los. De kabouterdans van Plop kwam ook plots op wat echt om te gillen was. Daar zaten we dan als 33 – op de Azorische, Braziliaanse en Duitse mensen na die er met grote ogen bij stonden zo van ‘Whuttt is happening right now?!!?!’ 😉 – achterlijke imbecielen te dansen als eenden. Het moest wel een grappig beeld zijn geweest voor de omliggende boten.
Kika