“Wat kijk je?”
“The Passion”
“Gaan wij die ook kijken?”
“Nee, de tv is kapot”
“Oh… Waarom kijk je the Passion?”
“Omdat het Goede Vrijdag is”
“Wat is dat ook weer?”
“De dag na Witte Donderdag”
Voor diverse leerlingen bevat de voorgaande conversatie diverse klokjes met onvindbare klepeltjes. Nu zijn er wel vaker dingen aan boord die onvindbaar of simpelweg misplaatst zijn, dus eens kijken of we hier ook een belletje kunnen doen rinkelen.
“En wat wat Goede Vrijdag ook weer? Wat wordt er dan herdacht?”
“Iets met Jezus… Ow, dan zijn we vrij! Geen school!”
Wat een schril contrast met onze Duitse collega’s van de Thor Heyerdahl, die achter ons liggen en op zondag hun Eerste Paasdag beginnen met een stukje uit het evangelie van Lucas.
“Nee, Goede Vrijdag is geen officiële vrije dag”
Vervolgens raak je aan de praat over wat het dan wel is dat herdacht wordt. Over Jezus, de radicale vernieuwer in het jodendom, die de ultieme prijs betaalde voor zijn idealen. Op Witte Donderdag, tijdens het Laatste Avondmaal verraden door een van zijn naasten, ontkend door een ander. Op Goede Vrijdag aan het kruis genageld en gestorven. Verdwenen en herinnerd, verdwenen en vergeten… Mijn gedachten dwalen af naar de afgelopen maanden en de komende weken. Met het einde van de reis in zicht vraag je je af: wat blijft ze bij, wat blijft mij bij, wat raakt in de vergetelheid? Wat voor eeuwig leek te duren blijkt nu ook eindig, ingehaald door de realiteit van de naderende thuiskomst. Wat nemen we mee, wat borgen we en wat koesteren we voor de toekomst, wat lieten we achter tijdens de reis?
Aan het einde van de middag vertrekken de leerlingen voor een overnachting bij gastgezinnen, gewoon in een huis, in een gewoon bed, terwijl de bemanning aan boord blijft. ’s Avonds kijk ik met Bouke een film in de salon. Nadat de laatste noten van Jesus Christ Superstar zijn weggeëbd valt op hoe stil het is op het schip. De wijzers van de klok geven half elf aan.
“Hoe lang zijn ze al weg?”
“Sinds vijf uur, dus dat is… al best wel lang…”
Naarmate IJmuiden dichterbij komt, lijken dit soort momenten steeds vaker voor te komen. Steeds vaker betrap ik mezelf dan op de vraag wat op termijn blijft hangen: de passie van de afgelopen maanden of de stilte die erop volgt?
PASCAL (docent)