Vijf voor negen ’s ochtends, je hebt net ontbeten en strompelt de trap op om naar je wacht te gaan. Je wrijft nog even de slaap uit je ogen en denkt: hopelijk wordt het een rustige wacht. Maar niets is minder waar als blijkt dat er twee scheuren in de buitenkluiver zitten. De mensen van de vorige wacht waren alvast begonnen met het naaien, maar ver waren ze niet gekomen. We klommen in het kluivernet en probeerde de juiste houding te vinden. De kots van onze voorgangers werd langzaam weggespoeld door de regen. Terwijl de boot steeds heftiger begon te bewegen en wij steeds misselijker werden begonnen we met het naaien. Naald eronderdoor draadje er doorheen aantrekken en klaar. Klinkt heel makkelijk eigenlijk, maar dat doen in het kluivernet, in de regen is toch best moeilijk. Na drie-en-een-half uur waren we eindelijk klaar met beide scheuren. We zagen wit van misselijkheid, maar het was voorbij.
Vanochtend hadden we weer wacht, weer strompelden we de trap op. Tijdens ons rondje dek zagen we wat we hoopten nooit meer te zien: een scheur in de buitenkluiver…
Robin