Op 5 december kwam om een uur of drie Sinterklaas een feestje vieren aan boord van de Regina Maris, ergens midden op de oceaan. Velen vroegen zich af hoe het intussen thuis zou zijn, waar hun familieleden waarschijnlijk een soortgelijke ervaring hadden, zij het niet in hun zomerse T-shirt, korte broek en slippers en zonder de combinatie van zee, zon en een aangenaam zeilwindje. En hoe krijgt de goedheiligman het voor elkaar om in bijna geen tijd even met zijn stoomboot bij ons langszij te komen om even later weer verder te feesten in Nederland?
Gelukkig is er een docent aanwezig die dat uit kan leggen. Als kinderen op een leeftijd komen waarop ze hun magische beleving van de werkelijkheid beginnen in te ruilen voor een aarzelende aanvaarding van de aardse natuurwetten, stellen zij zich allerlei vragen over Sinterklaas, zoals hoe hij tegelijkertijd bij meerdere mensen op visite kan. De ongelovige party crashers onder hen concluderen dan, dan een kortzichtige reductio ad absurdum: dat kan niet, dus Sinterklaas bestaat niet. Volwassenen proberen dan hun heilige traditie te redden met onwaarschijnlijke uitvluchten over hulpsinterklazen, alleen omdat ze zelf ook niet weten hoe het echt zit: Sinterklaas is ooit een zeemeeuw geweest. Hij was een bijzondere zeemeeuw, die zijn vliegkunsten perfectioneerde tot hij een snelheid kon bereiken die geen grenzen meer kende en zo kon hij van A naar B reizen in een zeer beperkte hoeveelheid tijd, namelijk de limiet naar nul. Vervolgens bekwaamde hij zich op analoge wijze in het zich grenzeloos verplaatsen door verleden en toekomst en dit verklaart hoe Sinterklaas al honderden jaren oud kan zijn: tijd is irrelevant voor hem, hij staat daar boven.
Daarna was de tijd rijp zich te ontwikkelen in de hogere zaken als Barmhartigheid en Liefde. Om zijn boodschap van Goedertierendheid te verspreiden onder de mensen nam deze meeuw strategisch de gedaante aan van een mythologisch verantwoord herkenbare figuur – een man met een baard – om beter aan te sluiten op de belevingswereld van landrotten die niet in de buurt van het strand wonen. Omdat hij dondersgoed beseft dat de liefde van minstens de helft van de mensheid door de maag gaat, vervult hij de kinderlijke basisbehoefte aan suikerzoetigheid met allerhande snoepgoed. Zijn eigenlijke doel is ons stervelingen te helpen onze SaS-competenties te ontwikkelen door ons een spiegel voor te houden in een persoonlijk gedicht. En nee daar heeft hij niet zogenaamde rijmpieten voor, die bedenkt hij allemaal zelf. Alleen kunnen meeuwen niet zo goed schrijven (probeer dat maar eens als je vleugels hebt), dus dat laat hij anderen doen.
In zijn huidige gedaante laat deze zeemeeuw zich Martin Duba noemen, maar in zijn eerdere leven heette hij Jonathan L. Seagull. Als u wilt weten hoe hij zijn talenten verworven heeft, lees dan het gelijknamige boek van Richard Bach. Onze scheepsarts – een witte Piet – wist hierover op te merken dat Neil Diamond er ooit een heel album aan heeft gewijd. Kunt u even googelen hoe dat heet, lief thuisfront?
PIETER (docent)