Inmiddels zitten we al weer ruim 10 volle dagen op zee en circa 90 mijl ten westen van Horta…. Terwijl ik dat typ, laat ik die dagen in gedachten nog eens de revue passeren. Ik zal een beeld proberen te schetsen. Positief overigens. Dat ik in het geheel niet zeeziek ben geworden, draagt daar in belangrijke mate aan bij. Bovendien is de stemming in de groep goed.
Op de eerste dag was er geen wind en was het heerlijk zonnig. Rustig “inslingeren” noemen die zeelui dat. `s Nachts werden de zeilen gehesen, wat ik merkte toen ik even wakker werd; geen motorgeluid meer en een soepelere minder schokkerige deining. Het schip hangt dan ook meer naar één kant, afhankelijk van de windrichtig. De wind nam toe tot zelfs een storm met windkracht 8 afgelopen dinsdag, 17 maart. Daar heb ik mooie filmpjes van. Die dag kwam nog het meest in de buurt van het beeld wat ik van een oceaanoversteek had: hoge golven, harde wind en regen. Strijd tegen de elementen. En ondertussen voer de Regina Maris onverstoorbaar verder, zeilend met 9 knopen zelfs. De nautische bemanning bleef er stoïcijns onder. Ze werden er heet noch koud van. En ik vond het prachtig en spannend.
De dagen er na nam de wind steeds verder af, maar toegegeven, al met al een stuk aangenamer om in te vertoeven. Ik heb die nachten met harde wind namelijk niet altijd even goed kunnen slapen. Ik werd als een accordeon in en uit elkaar geschoven. En net als je dan in slaap dommelde; hupsakee. Als ik op m`n rug lag en er kwam een golf, werd ik soms gelanceerd in m`n kooi en landde ik met m`n hielen op de muur bij het voeteneind van m`n stapelbedje. Ook dat was een wonderlijke ervaring, al kostte het wat slaap.
De tijd hier aan boord gaat overigens veel sneller dan ik had verwacht. De leerlingen hebben of school of wacht of huishoudelijke taken, dus er is altijd veel gaande aan boord. Met name op zee hebben de dagen dus een strak ritme. Vorige week donderdag en vrijdag heb ik een facultatieve, maar goed bezochte les gegeven. Na inventarisatie bleek dat ze wel wat meer over SOA`s en HIV wilden leren, inclusief sappige voorbeelden uit de praktijk… Dat was erg leuk om te doen, er werd aandachtig geluisterd en het lukte me om ze er actief bij te betrekken.
Zelf heb ik overigens geen vaste taken aan boord, al was er toch het nodige te doen. Tot mijn eigen verbazing ben ik namelijk best druk geweest met een aantal infecties die ik antibiotisch en/of chirurgisch heb behandeld c.q. aan het behandelen ben en nog een aantal andere kwaaltjes (griepje hier, valpartij daar etc.). Ik ben sowieso blij met de aanvullende medicatie en instrumenten die ik heb meegenomen. En ook de op Bermuda op mijn advies extra ingeslagen steriele gazen en antibiotica zijn goed van pas gekomen. Kortom, er was best wat te dokteren voor me, maar tot nu toe niets waar ik niet op voorbereid of toegerust ben. Alles onder controle kortom. Goed gevoel.
Hoewel de fysieke ruimte beperkt en je privacy nihil is aan boord, geeft het uitzicht over de oceaan me altijd een fantastisch gevoel van ruimte. De ene dag een bijna spiegelglad oppervlak en de andere dag kolkende golven met harde wind, maken de oceaan een afwisselend decor. Bovendien hebben we gisteren en vorige week woensdag dolfijnen en donderdag walvissen (minke whales) gezien. Andere schepen zijn er weinig, ik heb er eigenlijk maar één keer één gezien tot nu toe, een groot containerschip. Op de radar zijn er wel iets meer te zien en een Duits zeilschip, de Thor Heyerdahl (met een vergelijkbaar project), vaart hetzelfde traject en zit op enkele dagen achter ons. Dus we zijn niet helemaal alleen, maar toch best wel geïsoleerd en op onszelf aangewezen. Afgelopen zondag was die isolatie maximaal, want toen bevonden we ons precies halverwege en waren we dus 900 nm van zowel Bermuda als de Azoren verwijderd. Inmiddels zijn we al weer ruim binnen bereik van heli`s en/of kustwacht en is het wachten op het moment dat er weer land in zicht is.
Tibor (scheepsarts)