Voor het eerst kregen we een hele dag vrij. Vreselijk veel zin hadden we er in. We mochten de hele dag in Willemstad doorbrengen. Om een uur of half tien stapten we de bijboot uit en liepen we de steiger op. Ineens werd de kraan opengedraaid en kregen we een tropische regenbui over ons heen. Lachend schuilden we onder een afdakje en wachtten tot het minder werd. Dat werd het niet dus renden we zodra het kon de bus in.
Na een halfuurtje rijden kwamen we aan in Willemstad. De bus stroomde leeg en zoals gebruikelijk vertrok iedereen richting een supermarkt. Wij vonden er een met échte Nederlandse drop, chocoladeletters, hagelslag, pepernoten, koekjes en soep. Vooral die eerste twee werden massaal ingeslagen. Buiten overlegden we wat we eerst zouden gaan doen. Voordat we een beslissing hadden kunnen nemen, schoot stuurman Sam uit een winkel. Sam legde uit dat iedereen naar het douanekantoor moest komen voor een face-check. Na een kwartier waren we compleet en begon onze wandeling naar het douanekantoor. Het begon harder te regenen en de straten die we over moesten steken waren veranderd in wildwaterbanen. Kletsnat kwamen we na een flink stuk lopen aan en kregen we onze paspoorten begeleid door een kaartje dat we moesten invullen. Onze naam, achternaam, doopnamen, adres, reden van verblijf, hotel en vluchtnummer wilden ze. Ook werd er gevraagd of we op ‘’honeymoon’’ waren en hoe we bij Curaçao waren gekomen. Was dit onze eerste keer op het eiland en zouden we het aan vrienden aanraden? Geïrriteerd dat onze vrije tijd werd afgenomen door zulke stompzinnige vragen vulden we het kaartje in, lieten onze paspoorten controleren, kregen een stempel en mochten toen eindelijk gaan.
We begonnen bij een marktje waar we een aantal souvenirtjes kochten. Om kwart voor twee gingen we naar de Mensa op zoek. Volgens Martin was dat een heel bekende plek waar veel Curaçaoërs eten en wij zouden daar ook gaan eten. Martin had uitgelegd hoe we er kwamen, maar de weg vragen was volgens hem makkelijker omdat iedereen de Mensa kent. Na drie pogingen begonnen we ernstig te twijfelen aan de betrouwbaarheid van die informatie en besloten we de straat gewoon uit te lopen. Gelukkig kwamen we SaS-leerlingen tegen die wisten waar het was en wat later zat ik te genieten van kip met rijst. Na het eten liepen we nog door een overdekte markt en slenterden daarna langs de drijvende markt. We kochten voor één gulden een gigantisch lekkere watermeloen die we bij het water opaten. Binnen no-time ontstond er een watermeloenpittengevecht en ook de duiven die zich in de buurt waagden kregen er van langs.
Merle