Halleluja! Praise the lord! Amen!
Dat zijn veelgehoorde kreten bij een Jamaicaanse kerkdienst. En bij onze kenismaking met dit fenomeen was dat niet anders. We waren uitgenodigd om op onze laatste dag in Jamaica een ochtenddienst bij te wonen bij een klein kerkje in de buitenwijken van Port Antonio. Twee muren van baksteen, twee van hout en een dak van golfplaten gevuld met 34 leerlingen van School at Sea en zo’n dertig Jamaicanen was het gevolg. De kerk zag er meer uit als een omgebouwde loods, met als muzikale begeleiding een microfoon, een keyboard en een drum-god op een drumstel. Toen begon de kerkdienst. Eerst kregen we een inleidend praatje. Over hoe de kerk ons altijd zal accepteren en dat Jezus voor iedereen klaarstaat. Na een korte pauze begon het echte feest: een continue stroom van liedjes en meezingers, balades, tranentrekkers en toespraken in een combinatie van standaard Engels en het Jamaicaans Engels dat moeilijk te begrijpen is. Een afwisseling van enerzijds stukken uit de bijbel waarbij iedereen rustig zit en, anderzijds, een motiverende speech waarbij van achter uit de zaal continu ‘HALLELUJA, PRAISE THE LORD’ wordt geroepen, met tussendoor een verscheidenheid aan muziek die grotendeels begeleid werd door een soort van Jamaicaanse drum-god.
Tijdens dit hele feest liepen er voortdurend mensen naar binnen en buiten, de deuren stonden wagenwijd op, en er waren ook mensen die even een kijkje namen op het podium. Bij een van de nummers, een hele populaire blijkbaar, ging de hele zaal voor het altaar staan en zong uit volle borst mee. Dat de priester dit fysiek heeft overleefd, en dat het drumstel niet uit elkaar spatte, was een wonder. En daarop kunnen wij maar een bepaald aantal dingen zeggen:
PRAISE THE LORD! HALELUJAH! AMMMEEENNN!!!!
Jelte