Aangezien ik al 14 jaar in het onderwijs werk, heb ik mensen in mijn omgeving al vaak deze zin horen uitspreken. Na vier maanden is het mijn beurt. Ik zie het als een privilege, aangezien de kinderen deze mogelijkheid niet hebben en vast ook wel even met hun dierbaren ertussen uit willen, dus ik voel me een beetje schuldig. Maar ach, docenten hebben nou eenmaal heel veel vakantie!
Leerlingen willen weten waar ik naartoe ga, maar vooral met wie. Ik vertel dat dit met mijn buurvrouw (BBF!) is, die vertaalster is van “Young Adult” boeken. Ze worden door veel leerlingen gelezen. Door mijn aankomende trip met deze beroemdheid groeit hun interesse voor mijn vakantie zeker!
Gelukkig kom ik dan ook veel van de groepjes, die op eigen reis zijn, tegen. Havana, Trinidad, Playa Larga. Tijdens het eten op een prachtige patio in een afgelegen straatje, kom ik een groepje tegen die op zoek zijn naar een Casa en toevallig op het huis tegenover ons uitkomen. Leerlingen vragen de vertaalster het hemd van het lijf, met vragen over of ze woordenboeken gebruikt, of het werk moeilijk is en of “Carve the Mark” al uit is en of ze het boek wil signeren in april? Langzaamaan word ik wel een beetje jaloers van alle aandacht die mijn BBF krijgt van alle leerlingen. Bij elke ontmoeting word ik alleen maar in mijn zij gepord, hoofd getikt of schouder geprikt. “Hé, maar dit is een teken van affectie”, bedenk ik me opeens. Het is fijn om weer eens iemand van buitenaf te ontmoeten met nieuwe ideeën, een frisse blik en schone verhalen. Aan boord maken we ons soms druk over zaken die misschien niet altijd even belangrijk zijn, zoals wie de pan pap nou eigenlijk precies over het middendek heeft gegooid en ik begrijp eindelijk het eerste seizoen van Big Brother waar men er perse achter wil komen wie de wc rol nou verkeerd heeft opgehangen.
De vakantie is voorbij en ik neurie aan boord nog acht weken “Home is whenever I’m with you!”
Thalitha, docent