Het begon met drie uurtjes, zes per dag, zonder schooldag ertussen. Toen werden het er vier. De wacht was overbemand, dus erg veel viel er niet te doen. Wc’tje schoonmaken, aan het roer staan, half slapen. School begon, en opeens werden de wachten gehalveerd. Nu was er wat meer werk, maar ook dat viel mee. Watermaker checken, af en toe een zeiltje hijsen/strijken, lijntje opschieten, dat was het ook wel. Een enkele keer het kluivernet in om een zeil vast te maken, oid. In het begin was het koud, pakte je jezelf compleet in, met z’n allen in zeilpakjes. Langzamerhand warmde het weer op, en daarmee werd het relaxter. Nog steeds zat je daar grotendeels maar. Op Tenerife wisselde de wacht, vanaf nu moest ik brood bakken en afval knippen. Dat neemt best wat tijd in. Maar met zeilen heeft het niet zoveel te maken.
Vanaf Cabo Verde werd het echt leuk, voor mij in ieder geval. Zo leerde ik op Sinterklaas hoe je de knoop van een derdehandje moet leggen, en stond ik die avond tijdens het gijpen aan het roer. Vanochtend moest ik de vliegerschoot vastmaken aan de stag v/d buitenkluiver (om wrijving te voorkomen), en ook al deed ik het eerst fout en was de tape verschrikkelijk, het is gelukt. ’s Avonds was ie alweer losgemaakt door ’n wacht, dus hielp ik met het opnieuw vastmaken. Op de terugweg merkte ik dat het voorlijk v/d vlieger niet strak genoeg stond. Melden, val aantrekken. Oh, de schoot v/d buitenkluiver zit vast. Melden, losmaken. Je, of in ieder geval ik, begint dingen te merken, in de gaten te houden. Ook zijn er SaS-lessen over navigeren, en heb ik nu gevoel voor het roer en de bolling van een zeil. Elke dag leren we er wat bij, zodat we op de terugweg volledig zelfstandig een tall ship kunnen zeilen. Prachtig toch?
India