Deze dag leek een normale schooldag voor mij. Het was de eerste volledige dag op zee nadat we Bermuda hadden verlaten. Tot 15:00 uur was alles aan boord rustig en was er niks aan de hand, maar toen was daar het moment dat je geschreeuw hoorde aan dek en door de gangen: “Iedereen naar de salonnn!” Het was weer zover. De, voor ons, bekende middendekjes in de Carib waren nu vervangen voor de salonnetjes midden op de oceaan.
Toen iedereen geteld was, kwam Sam binnen. Niet veel mensen wisten waar het over zou gaan, maar het bleek dat stelletjes binnen de groep bij elkaar in dezelfde hut hadden geslapen. Hij was niet boos, maar hij wilde wel duidelijk maken dat je hut het enige stukje privacy is dat je hebt aan boord en dat er daarom afspraken zijn over dat je niet in andermans hut komt.
Na een uurtje was alles weer uitgesproken en iedereen, onder wie ik, dook weer in de boeken. De goede sfeer duurde echter niet lang, want om 19:30 uur was het voor de tweede keer vandaag raak. Opnieuw verzamelden we allemaal in de salon, maar dit keer zaten de docenten er ook bij. Het was nu ook weer een raadsel waar het over zou gaan, maar Sam vertelde dat drie mede-SaS’ers de regels hadden overtreden tijdens de eigen reis Cuba. Het leek een tijdje alsof het zo goed ging met de groep en iedereen rekening hield met elkaar, maar in één klap was de sfeer weer naar. Er werd niet duidelijk wat er zou gebeuren, maar het was wel zeker dat dit vervolgd zou worden. Misschien moesten ze wel naar huis…
Gelukkig werd de dag nog wel afgesloten met een opzet van een nieuwe competitie: de bram-race. Het gaat erom welke wacht het snelste alle bramzeilen weg kan trekken en weer kan zetten. Het record staat nu op 4:11 minuten en is gezet door Sam en drie bemanningsleden. Op de tweede plek staat voorlopig de één-tot-vijfwacht van ploeg 1 met 9:57 minuten. De komende dagen zullen wel in het teken staan van het verbreken van het record, want de wacht die deze competitie wint, verkrijgt uiteraard eeuwige roem.
Tinke