Vandaag was weer de eerste hele dag op zee. Omdat we lang op het vaste land van Panama geweest zijn, waren we niet meer gewend aan de deining en golven van de zee. Hoewel we gistermiddag al vertrokken waren, had iedereen het nog steeds zwaar. Op een paar mensen na kon niemand zijn ontbijt binnenhouden.
Toen eindelijk de bel vanuit de eetzaal, die de lunch aankondigde, luidde, bloeide iedereen weer op. Degenen die alles nog binnenhielden, namen eten mee voor anderen die het zwaarder hadden. Na de lunch was het weer terug aan school of naar de wacht.
Dit soort eerste dagen op zee zijn altijd zwaar, maar je denkt altijd aan morgen, want morgen gaat het altijd beter. Iedereen dook na het avondeten ook vroeg zijn bed in, om het eerder morgen te maken en omdat slapen tegen zeeziekte helpt.
Tobias E.
P.S. Ik heb mijn ontbijt ook niet binnen kunnen houden tijdens het schrijven van dit blogje.