De eerste dagen op zee waren heel erg rustig. Niemand was zeeziek en we dachten allemaal dat Sander ons maar een beetje bang had zitten maken met z’n verhalen dat iedereen zeeziek zou worden, maar vandaag was het dan toch zo ver. Er waren namelijk iets meer golfjes dan gisteren en dus het was raak! Op een paar mensen na was iedereen wel eventjes misselijk. Ik moet wel zeggen dat elkaars haar vast houden tijdens het overgeven echt een band schept.
Ik was wachtleider van de 9-12 wacht. We zijn overstag gegaan, dus het grootzeil moest naar de andere kant gehaald worden en er moest over bakboord worden gebrast. Dat ging, ondanks een paar overgeefbeurtjes, best goed! De rest van de wacht hebben we thee gedronken, gegeten (en het er weer uitgegooid), en heel veel liedjes gezongen, want dat helpt tegen zeeziekte.
Na mijn wacht heb ik 5 uur geslapen, ik werd wakker van het ratelende geluid van het anker. Ik dacht heel even dat we tegen een ijsberg aanvoeren (ja, dat was een Titanic-referentie), maar daarna was ik heel blij dat we voor anker lagen want ik kon weer normaal lopen zonder om te vallen. ‘s Avonds aten we salade en eieren bij het brood. Samen met een andere SaS’er moest ik de eieren pellen en heb ik heel veel ei-pel-wedstrijdjes gedaan. Ik ga de uitslag niet delen, want meedoen is natuurlijk belangrijker dan winnen.
Al met al was vandaag, ondanks de zeeziekte, best een goed dagje.
Axèle