Het is de week voor het ‘grote’ ophaal-moment. Corona stuurde onze zoon naar de Waddenzee. Daardoor kunnen we nu, online, de Thalassa zien binnenvaren in Harlingen. Met een kop koffie achter de laptop in een doodstil Nederland. De webcams zijn door de havenmeester zo ingesteld, dat we de zee en de gehele haven van Harlingen kunnen overzien. Ik schakel van de Havenmond-camera naar Pollendam-camera en weer terug naar Havenmond-camera. Turen naar een doodstille zee en heel veel meeuwen. Af en toe Whatsappcontact met andere ouders: ‘zien jullie al iets?, is dat daar de Thalassa?’. Intussen appen en bellen met opa en oma’s die ook proberen de webcam ingeschakeld te krijgen.
En dan….., in de verte….. een heel klein stipje dat steeds groter wordt. De webcam zoomt soms zelfs voor ons in. De masten worden zichtbaar. Kippenvel. Zijn ze daar echt? Het allerlaatste stukje hebben we even heel scherp beeld, we zien beweging op het dek, zien we hem lopen? Het voelt bijna ongepast om zo mee te mogen kijken naar dit pre-Covid samenleven, zonder enige afstand tot elkaar aan boord, terwijl wij in onze eigen huizen naar de laptop kijken. Weten ze daar wel dat ze bekeken worden? Hoe zal dat zijn als onze zoon straks over een week uit die wereld stapt, onze auto in, en dan niet meer terug kan? Ik doe mijn laptop uit, ik gun ze nog een laatste weekje maximale privacy.
En dan is het 18 april 2020. Ophaal-weekend. Op weg naar Harlingen, komt de afscheidsspeech van Monique binnen. We lezen de tekst in de auto. Weer kippenvel, tranen en een lach. In een doodstil Harlingen rijden we onze auto langs de hekken voor de Thalassa. Sam en Sander leggen de bagage in de auto, onze zoon springt in de auto, zwaait nog één keer en veel te hard rijden we weg, op zoek naar een parkeerplaats om elkaar snel eens heel erg goed vast te kunnen houden. En dan gaan de boodschappentassen open: dropjes, zoute stengels, cola, broodje tonijn, stukjes kaas. Het is op voordat we thuis zijn.
Het stille coronaleven in de maanden daarna, past onze zoon. In rust kunnen wennen aan de overgang en ‘gewoon’ verder gaan met online leren en school, is zeer aan hem besteed. Niet direct in het keurslijf moeten, en ook niet direct overspoeld worden door ‘gewone’ sociale verplichtingen. Aan kleine dingen kunnen we het leven aan boord aflezen: vasthouden van zijn kopje (het kon nog wel eens gaan schuiven), zelf willen koken, zelf contact opnemen met docenten over schoolwerk, genieten van zijn eigen kamer en rust, verwondering over al het eten in huis dat je zomaar kunt pakken. En verder praten en praten en praten en praten over de afgelopen maanden. Een eindeloze stroom aan verhalen.
En nu zijn we een jaar verder, 18 april 2021. De veranderingen bij onze zoon leken op het eerste oog subtiele veranderingen, maar ze zijn toch groter dan dat en worden pas nu (na dat jaar) echt goed voelbaar en zichtbaar. Hij is wijzer geworden, voert gesprekken op school op een andere manier, en zij respecteren zijn zelfstandige manier van werken. Hij heeft leren discussiëren op een gelijkwaardige manier, neemt verantwoordelijkheid. Hij weet precies wat hij wil en wellicht belangrijker….. ook wat hij niet wil. Hij heeft heel goed gezien hoe goed we het hier hebben. Hij heeft ongelooflijke verhalen te vertellen en al zoveel meegemaakt. En als we varen, dan zie je dat hij zich thuis voelt op het water. Als jongste in het gezin, is hij de oudste op onze boot geworden.
Anne-Marijn, moeder van Thomas
(Dit is het laatste deel van een drieluik van Anne-Marijn, het eerste deel vind je hier https://www.schoolatsea.com/de-eerste-weken-…-een-ouder-thuis/ en het tweede deel hier https://www.schoolatsea.com/halverwege-dag-voor-de-thuisblijvers/
