Het is tijd om te gaan! Dat zeggen ze dan aan boord. Een groep van 36 jongeren die klaar is om die grote uitdaging aan te gaan. Genoeg inkopen gedaan, genoeg zeiltjes gehesen en laten zakken, genoeg van AL die dagen op land… Het is tijd om de oceaan over te steken.
Elly van School at Sea lichting 2019/2020 beschreef het mooi:
Vandaag was het de dag van het begin van de grote oversteek. Voor vertrek kregen we nog wat mooie woorden van onze kapitein Sam. Helaas zouden we het tijdens de oversteek zonder WiFi moeten doen, maar dat kon de pret niet drukken, want wij zouden beginnen aan onze eerste oceaanoversteek! Dag Afrika, dag schattige marktjes en mooie kleuren stof. Klaar voor de andere kant.
We waren nog maar een paar minuten onderweg toen we de eerste dolfijnen spotten. Een paar werden er al snel meer, er zwom een hele groep met ons mee. Ze kwamen zo dichtbij dat we ze bijna konden aanraken. Al snel stond iedereen op de boeg. Een ultiem geluksmomentje, hier was geen WiFi voor nodig. Na een nog mooiere zonsondergang zat mijn wacht erop en was ik klaar om te gaan slapen.
Caribbean, here we come!
Elly
Inge uit lichting 2018/2019 vertelt over haar overwinning aan het begin van deze grote oceaanoversteek
Vanochtend werd ik een beetje verward wakker in mijn nieuwe bedje na de enorm chaotische huttenwissel van gisteren. Vandaag is de grote dag: we verlaten Kaapverdië en we beginnen aan onze eerste grote oversteek. Ik had gelijk wacht van 13:00 tot 17:00 uur. Het was supermooi weer en lekker warm, perfect om de mast in te gaan. Ik was nooit hoger dan platform één gekomen tijdens het varen, dus dit werd de eerste keer voor mij. Klimmend naar boven was het uitzicht al heel mooi. Nu ben ik tot het tweede platform gekomen en heb ik daar zelfs de stagzeilen uitgepakt en de razeilen rechtgetrokken. Na de klusjes die we moesten doen in de mast konden we pas echt even genieten van het uitzicht helemaal bovenin de mast. En wauw, dat was echt heel vet! Het zonnetje scheen op de oceaan en er was een zachte warme wind. Achter ons werd het mooie Afrika steeds kleiner terwijl we voor ons alleen maar water zagen: ons uitzicht voor de komende weken. Na te hebben genoten in de mast en mijn boekje voor Engels te hebben gelezen bij de ondergaande zon, kwam het gevoel: ik ben thuis.
Inge
