Toen ik mijn blogje van dag 1 van School at Sea 2024-2025 teruglas, las ik dat het die eerste zondag behoorlijk hard waaide. Ook de afgelopen twee weken varen heeft het flink gewaaid, maar dan wel de verkeerde kant op. Met helaas heel, heel veel tegenwind hebben wij ons een weg door het Engels Kanaal naar Den Helder gemotord. Voor opkruisen en dus toch wat proberen te zeilen kon helaas geen sprake meer zijn, want we hadden een deadline. Vandaag, 12 april om 11:00 uur, zouden de familie en vrienden van onze SaS’ers op de kade staan te wachten om hen weer in de armen te sluiten. Dat was geen afspraak die we konden missen, dus er zat maar één ding op. Gelukkig was er van tegenwind vanochtend geen sprake meer. Sterker nog: het was een fantastisch mooie zonnige lentedag. Op een gegeven moment heb ik zelf even wat zonnebrand erbij gepakt! Toch fijn dat Moeder Natuur ons na twee weken tegenwind een mooie afsluiting gunt.
Wanneer wij rond half elf het anker ophalen om richting de haven van Den Helder te varen, klinkt er volop muziek over het dek. Iedereen kijkt er naar uit om zijn of haar familie weer te zien, maar voor velen is er ook flink wat frisse tegenzin. Het avontuur zit er nu toch echt op… Over een paar uur zit je in de auto van je ouders op weg naar huis en dan zal School at Sea voorgoed voorbij zijn. Dus is het tijd voor nog één keer de bangers, nog één keer Banaan, nog één keer knetterpaard, nog één keer een toetssnoepje stelen, nog één keer Haemish knuffelen, nog één keer brassen, nog één keer ongemakkelijk langs elkaar schuiven in die krappe hut, nog één keer 2 minuten douchen en nog één keer de mast in.
Dan komt de kade toch wel erg dichtbij. In de mensenmassa begin je mensen te herkennen en je zwaait naar je ouders en je familie. De bemanning legt uitermate soepel aan (al zeg ik het zelf) en nadat de gangway goed is vastgeknoopt moet je dan toch echt van boord. Alle tegenzin en tegenwind is vergeten en de SaS’ers stormen één voor één het schip af. Vrienden en liefjes van aan boord worden aan elkaars ouders voorgesteld en je allerliefste hondje krijgt meer aandacht dan het zusje of broertje dat er óók is. Al snel klitten de SaS’ers toch weer samen, want loslaten is toch lastiger dan ze gedacht hadden.
Na een tijdje is het nog tijd voor speeches, ingestudeerde liedjes, bedankjes en cadeautjes en dan is het echt zo ver. Nog één keer stappen de SaS’ers aan boord om hun spullen uit de hut te halen. Het is even proppen, maar uiteindelijk past alles in de auto.
Op naar huis. Met (een klein beetje) tegenzin, dat wel, want nu is School at Sea écht voorbij.
Sander
(Onderwijscoördinator aan boord)