De Thalassa, de bemanning en de mede-SaS’ers zijn in zes maanden een deel van ons geworden. Afscheid nemen is moeilijk, omdat het voelt alsof een stuk van ons achterblijft op zee. Maar weet je? Dat is ook precies hoe het hoort te voelen.
Denk eens terug aan hoe het allemaal begon. De spanning bij vertrek, de eerste nachtwachten, het wennen aan het ritme van de oceaan. De grote oversteek naar het Caribisch gebied – dagenlang niets dan water om ons heen, afhankelijk van de wind en de kracht van het schip.
En dan de Cariben. De eerste stappen op die warme eilanden, na weken op zee. De geur van de tropen, het ritme van de muziek, de kleuren van de huizen en de markten. Hoe bijzonder was dat? En hoe snel voelde het daarna alweer normaal om in een baai te ankeren en met de dinghy aan land te gaan?
En dan de eigen reizen. Niet alleen de reis over de oceanen, maar ook de reizen die we zelf hebt gemaakt door Panama en Cuba. Een week lang door een land trekken, met slechts een rugzak en een groep mede-SaS’ers, onze eigen route uitstippelen, zelf beslissingen nemen, zelf onze slaapplek regelen. Vrijheid, avontuur, maar ook verantwoordelijkheid. We hebben het allemaal beleefd en ervan geleerd. We hebben gezien hoe groot de wereld is en tegelijkertijd hoe klein, omdat overal mensen zijn die je raken, die je iets meegeven. Die reizen – dat was misschien wel het meest waardevolle onderdeel van alles, want het waren het onze keuzes, onze ervaringen en onze weg.
Maar weet je? Dit is niet het einde. Dit is een nieuw begin. De oceaan zit nu in ons. Dat gaan we merken als we weer thuis zijn, als we langzaam weer gewend raken aan muren die niet bewegen en een bed dat niet meer meedeint op de golven. Als we ‘s nachts wakker worden en even zoeken naar het ritme van de deining, maar alleen stilte vinden. Als we de wind horen door de bomen en onbewust denken aan hoe de zeilen zich vullen. We zullen merken dat we nu anders kijken naar de dingen die ooit zo vanzelfsprekend leken. Het contact met familie, het geluid van regen tegen het raam, een warme douche die niet beperkt wordt door de hoeveelheid zoet water aan boord. Kleine dingen die nu groots voelen, omdat je weet hoe het is om zonder te moeten.
En dat stukje oceaan dat in ons zit? Dat zal nooit verdwijnen. Het zal ons laten dromen van nieuwe avonturen, ons herinneren aan de vrijheid die we voelde met de horizon eindeloos voor ons. We zullen het missen – dat mag. Maar we zullen ook beseffen dat het ons nooit echt achterlaat.
Geniet van deze laatste dagen. Geniet met alles wat je in je hebt. Laat de wind nog één keer door je haren jagen, voel de golven onder je voeten, sla elke zonsondergang op in je geheugen alsof je hem in een glazen fles bewaart. Huil als je moet huilen, want afscheid nemen betekent dat het iets waardevols is geweest. Lach als je moet lachen, want de herinneringen die je hebt gemaakt, zijn een leven lang van ons. Voel alles, laat het toe. Laat het je raken, want dat betekent dat het ertoe doet.
Dit hoofdstuk eindigt, maar het boek van ons leven ligt nog wijd open, vol onbeschreven pagina’s die wachten op onze avonturen.
Sanna