De afgelopen dagen gaat het aan boord, op de middendekjes na dan, bijna over niets anders dan de scheepsovername. De laatste 300 tot 400 zeemijlen voor Dominica moeten wij als leerlingen het schip helemaal zelf varen. Er wordt een kapitein, stuurlieden, keukenteam, etc. geselecteerd en vervolgens moeten we het schip zien te runnen.
Iedereen heeft een sollicitatiebrief ingestuurd voor een functie die hij of zij tijdens de scheepsovername echt zou willen vervullen. Er wordt er volop gespeculeerd: wie zou machinist of scheepsarts worden? En wie zie je als stuurman of kapitein? De spanning aan boord is om te snijden: wanneer gaan de sollicitatiegesprekken nou beginnen?
In de namiddag kwam het hoge woord er dan toch uit: ’We gaan beginnen met de sollicitatiegesprekken‘. Iedereen was ineens doodstil en de spanning was om te snijden. Als eerste was het keukenteam aan de beurt. Zij waren met zijn vieren en vonden het een lekker relaxed gesprek. Toen dat gegeven eenmaal de rest van de groep bereikte voelden we ons allemaal ineens een heel stuk relaxter. De meesten hoopten dan ook (stiekem) dat ze vandaag nog aan de beurt zouden komen.
Gedurende de rest van de dag kwamen de banketbakkers, het entertainment team, de fotografen en de hotelmanagers om de beurt bij de stuurhut langs. Iedereen kwam vrolijk terug en (bijna) iedereen vond het wel meevallen. Ook kwamen een (heel) aantal nogal aparte verhalen terug: chocoladepepernoten voor een fotograaf, “wat zou je doen als”-vragen tot er stoom uit je oren komt en sollicitatiegesprekken die in 3 minuten klaar waren. De sfeer werd beetje bij beetje minder gespannen en er heerste een gezonde concurrentie. Helaas kregen we rond de avond te horen dat ze stopten met de sollicitatiegesprekken en dat ze morgen verder zouden gaan. Vandaag kwam iedereen opgelucht terug, maar of dat zo blijft…
Kjelle