Het vorige week beschreven gevoel is nog steeds het meest indrukwekkende wat ik ooit heb mogen voelen. Sinds mijn avontuur bij School at Sea is afgelopen is de jacht om dit weer te kunnen ervaren een drijfveer geweest in veel keuzes die ik in het leven heb gemaakt en nog ga maken.
Na het behalen van mijn middelbare schooldiploma heb ik mij aangemeld bij de Zeevaartschool in Rotterdam. Aangezien ik geen natuurkunde heb gehad op het middelbaar mocht ik niet naar het HBO en ben ik vervolgens een niveau lager begonnen. Gedurende het eerste jaar kwam ik er achter dat een bepaalde Nederlandse rederij 10 plekken had voor een soort vroege zomerstage voor Nederlandse eerstejaars maritiem officier studenten. Wederom heb ik hier mijn zinnen op gezet en ik heb hard mijn best gedaan om door die selectie heen te komen, dit lukte! Ik mocht een zomer doorbrengen aan boord van een multipurpose cargoschip van 180 meter lang. Al deze praktijkervaring zou bovendien een mooie aanvulling zijn op de studie die ik volgde. Eenmaal aan boord viel het leven aan boord van een cargoschip toch best tegen. Begrijp mij niet verkeerd, ik mocht weer twee keer de Atlantische Oceaan over, ditmaal betaald, en ik heb ook het een en ander mogen zien van de plekken waar wij zijn aangemeerd en dat was tof. Maar dit massale vaartuig voelde aan als een fabriek op het water. Het continue gebrom van de motoren en generatoren in combinatie met de industriële havens waar het schip zo snel mogelijk laadde en loste deed mij inzien dat dit niet klopte met het geromantiseerde beeld van het zeemansleven wat in mijn hoofd zat ingeprent. Ik miste de magie van het zeezeilen en de idyllische gevoelens waarmee ik het ben gaan associëren. Toen wist ik eigenlijk al dat het beroep waar ik voor opgeleid werd niet hetgeen zou zijn waar ik mijn draai in zou kunnen vinden.
Hierna heb ik ook nog het tweede jaar gedaan om vervolgens de keuze te maken om alsnog natuurkunde certificaten te halen om weer opnieuw naar het eerste te gaan, ditmaal op de HBO. Vol zelfvertrouwen ben ik wederom in het eerste jaar gestart, de certificaten waren met een afgeronde negen behaald. De studie was dan misschien niet helemaal wat ik wilde, het zou wel een hele goede basis zijn om daarna verder te kunnen. Ironisch genoeg ben ik vervolgens keihard op mijn bek gegaan op natuurkunde waarna ik moest stoppen met de opleiding. Hoewel dat erg vervelend was, heb ik hier toch mijn vrede mee gevonden.
Ik besloot het toen maar te proberen bij de studie International Tourism. Ik heb hier mijn propedeuse in gehaald en toch de keuze gemaakt om te stoppen met school. Al een hele tijd had ik weer last van die rusteloosheid omdat ik al even stil stond. Ik had nog steeds die honger naar meer maar ik ging nergens naar toe.
Stoppen met school was geen makkelijke keuze, het gaat helemaal in tegen wat onze maatschappij verwacht, bovendien was ik er ook al even mee bezig. Maar gedurende de jaren heb ik mijzelf steeds beter leren kennen, ik weet wie ik ben, wat ik wil, maar vooral wat ik kan. Ik heb genoeg vertrouwen in mijzelf om de stap te durven nemen niet het standaard pad te bewandelen wat tegenwoordig al van jongs af aan wordt ingeprent als zijnde het juiste.
Momenteel schrijf ik dit stukje tekst over mijzelf, zittend met een kop thee, aan boord van de Fantastiko. Een paar maanden geleden is er een vacature als Sea Ranger op mijn pad gekomen. Hoewel ik op dat moment werkzaam was als bedrijfsleider in de horeca en een dik prima vast inkomen had tijdens de corona crisis, wist ik dat ik hiervoor moest gaan. Ik heb mijn baan opgezegd, veel getraind en mij volledig gestort op de strenge selectieprocedure waaruit uiteindelijk acht nieuwe rangers zouden worden gekozen. Het was een ontzettend grote en spannende gok maar ik was mijzelf er ook van bewust dat zelfs wanneer ik het niet zou halen ik hierdoor toch weer zou groeien en er veel van ging leren.
Na een fysieke selectiedag en twee bootcamps kan ik nu toch met trots zeggen dat ik het doel wat ik mij gesteld had, heb behaald en dat ik nu Sea Ranger op mijn CV kan zetten.
De Sea Ranger Service is een nog vrij nieuwe (maar veelbelovende) organisatie die zich inzet ten behoeve van het behoud van ons zeemilieu. Onze visie is om onze oceanen te herstellen tot een gezond en overvloedig ecosysteem en daarmee ook de menselijke capaciteiten en welvaart vooruit te helpen. De werkzaamheden vinden plaats vanuit zeilschepen en bestaan onder andere uit het nemen van monsters en waarnemingen voor onderzoeken, inspecties en het monitoren van beschermde zeegebieden. Doordat we al zeilend te werk gaan dragen we zo min mogelijk bij aan de opwarming van de aarde en ook aan boord proberen we zo veel mogelijk biologisch verantwoorde producten te consumeren.
Een paar jaar geleden had ik nooit voor mogelijk gehouden dat ik zou zijn waar ik nu ben.
Ondanks dat de weg hiernaartoe ietwat rommelig is verlopen, heb ik de laatste paar jaar het gevoel dat alles langzamerhand op zijn plek begint te vallen. Ik ben momenteel een van de coolste beroepen aan het uitoefenen die ik mij kan bedenken en ik kijk ontzettend uit naar het komende jaar bij de Sea Ranger Service. Ik ben ook ontzettend benieuwd naar wat de toekomst mij hierna zal brengen en ben klaar om dat met beide handen aan te pakken. Mijn rusteloze honger naar avontuur en tegelijkertijd innerlijke rust zal nooit helemaal weggaan, maar ik begin gaandeweg steeds beter te begrijpen hoe deze valt te stillen.
De zes maanden aan boord bij School at Sea hebben mij een onbetaalbaar stukje zelfkennis en ontwikkeling meegegeven waarvan de vruchten zich steeds meer beginnen af te werpen naarmate ik ouder word. Dit verhaal zou heel anders zijn gelopen als ik acht jaar geleden de School at Sea flyer die ik van meneer Pont tijdens de Nederlandse les kreeg had weggegooid voordat ik het klaslokaal uit liep.
