Begin februari in Nederland. Het wordt buiten al lichter in de ochtend, maar het is ook nog flink koud en regenachtig. Hoe anders zou dat zijn aan de andere kant van de wereld, op de Thalassa, onderweg naar Cuba? Of zouden ze nog in Panama zijn? Wachtend op gunstige wind? We leven al een tijdje in SaS-stilte. ‘GEEN SAILMAIL SCHIP ivm eigen reis’ staat er dan in de Dropbox. Maar dit weekend wordt de stilte even doorbroken. Het is namelijk zondag 2 februari. En dat betekent ‘Halverwege-middag’ in Amsterdam! Halverwege omdat er drie maanden voorbij zijn van de reis en nog drie maanden te gaan. Eind november voelde het alsof die dag nooit zou komen en nu is het opeens zover.
Bij binnenkomst doe ik mijn naambordje op en loop de ruimte in als ‘de moeder van….’. Er zijn veel andere ‘moeders van…..’ en ‘vaders van…..’. Door de maanden heen hebben al deze ouders meer kleur gekregen. Door hun reacties in de ouder-appgroepen, of op de mail, of door het uitblijven van reacties, of omdat we er langzaam achter komen met wie onze kinderen omgaan aan boord. En dat geeft een bijzondere band. Ik speur de naambordjes af en kijk pas na het lezen daarvan naar het gezicht erboven. Het voelt bijna onbehoorlijk. Er is maar weinig tijd en zoveel uit te wisselen. En een paar mensen wil ik echt graag spreken. Misschien hebben zij leuke verhalen, foto’s die we nog niet kennen, informatie?
Na de koffie en thee, krijgen we eerst algemene informatie over het verloop van de reis en dan krijgt Pascal het woord. Net geland in Nederland en halverwege afgelost door Sander. Onze mede-opvoeders de afgelopen maanden. Pascal heeft heel veel informatie over onze kinderen én over het groepsproces. Maar hij houdt hun privacy goed in de gaten. Gek om naar hem te luisteren en te weten dat er veel is dat hij wel weet en dat wij als ouders niet en nooit zullen weten. Maar zo hoort het ook.
Als grote verrassing krijgen we een film te zien met gesproken videoboodschappen van ieder kind aan elke ouder. Zo ver weg zijn ze en opeens even heel erg dichtbij. We krijgen ook prachtige foto’s te zien van een fotograaf die een tijdje mee heeft gereisd. Het ziet eruit alsof ze het goed hebben met elkaar en wat een ervaringen en indrukken doen ze op!
Naderhand besluiten we met een aantal ouders nog even een borreltje te drinken. Monique, Pascal en Bas sluiten later aan. Fijn om nog even in die bubbel met mensen te zitten die hetzelfde meemaken.
Dit punt van de reis moet geweldig zijn daar op de Thalassa. Het is lekker warm in de Cariben, ze zijn aan elkaar en het schip gewend, de eerste eigen reis door Panama zit erop, de volgende eigen reis door Cuba komt eraan. Ik lees mijn eigen SaS-mail aan mijn zoon van die week er nog eens op na: ‘Er is maar weinig nieuws hier in Nederland. Ajax heeft gewonnen van PSV, en er zijn heel veel zieken en doden door een virus dat Corona heet. Maar dat is heel heel ver weg en daar zullen jullie zeker geen last van gaan krijgen. Lekker veilig zitten jullie daar op de Thalassa!’
Anne-Marijn Coelingh Bennink
