De reis gaat verder, we vertrekken van Curaçao om op verdere verkenning te gaan. Volgende bestemming: Panama. Een land dat spreekt tot de verbeelding.
Het weer ziet er geweldig uit. Strak blauwe lucht en de eerste twee dagen een voorspelling van een windkracht 3 à 4 beaufort. Pas ter hoogte van de Colombiaanse kust wordt er wat sterkere wind verwacht. De windrichting is hier over het algemeen oost en dat is nu ook zo. Dat betekent vol tuig voor de wind vertrekken!
Op dit punt van de reis is de Thalassa echt thuis geworden voor de deelnemers. Na een week op land verlangt een deel van de School at Sea deelnemers weer echt naar zee. Aan land zijn is leuk, dingen ontdekken is leuk en veel van de deelnemers schrijven zich in voor School at Sea om meer culturen te leren kennen en meer landen te zien. Maar de rust die zij ervaren op zee, is iets waar veel van hen niet van hadden kunnen dromen bij vertrek. Het wordt iets waarnaar zij verlangen wanneer zij langer op land zijn geweest.
Finn van School at Sea 2018/2019 beschrijft het mooi
Bye bye Curaçao, hello San Blas!
Vandaag was een bijzondere dag. We gingen weer varen naar onze volgende bestemming. Dit was het moment dat ik me realiseerde dat we nu al over de helft van de bestemmingen zaten. #besefmomentje.
Zelf had ik wachtdag. Alle wachten werden in de ochtend aan dek gevraagd om het schip klaar te maken voor het vertrek. Toen eenmaal de allerlaatste dingetjes voor het schip waren geregeld en iedereen met zijn paspoort was uitgecheckt door de douane, die aan boord was gekomen, gingen we in de namiddag eindelijk weg. Toevallig was het al bijna meteen de beurt aan onze ploeg om wacht te lopen. Het was zalig om weer op zee te zitten. Uiteindelijk heb ik vanaf negen uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds wacht gelopen. Het was een volle dag, die ik met een groot gevoel van voldoening heb afgesloten, omdat ik weet dat ik elke minuut van de dag nuttig heb besteed.
Finn
Jelle als bemanning beschrijft hoe zij vertrokken vanaf Aruba en hij de groep ziet groeien in het zeilen.
Aruba achter ons gelaten en de blik op oneindig. Kerst, nieuwjaar en Aruba achter de rug. Ik geloof dat het voor velen een hectische doch mooie tijd was, maar dat er ook nodig wat bijgekomen moet worden. Ik werd om 01:00 samen met Geeske wakker gemaakt voor een gijp. Het duurde een goed moment voordat ik doorhad dat ik uit bed moest. Het ritme van de zee. Na een slag te hebben gemaakt in de Golf van Venezuela was het tijd om meer hoogte te pakken. Leuk op dit soort handelingen is dat wij als crew steeds minder en minder te zeggen hoeven. De taken worden rustig opgepakt en voorbereid waarna het commando “gijpen!” luidt. Het is goed om stil te staan bij de hoeveelheid zeilervaring die iedereen onderhand opgedaan heeft om midden in de nacht op automatische piloot te gijpen. Nog even genieten van de heldere sterrenhemel en daarna weer lekker op een oor in mijn kooi gaan liggen.
Ook was dit een nieuwe tijd voor verantwoordelijkheid en daarmee is een nieuw leersysteem ingegaan. Voor diegene die ’s nachts wacht lopen is nu de keuze om de volgende “schoolnacht” ook te gebruiken om te studeren om in ritme te blijven. Dit resulteerde op 3 januari tot een ontbijt met 5 leerlingen. Maar er gaan goede verhalen de rondte over de inspanning die ‘s nachts geleverd wordt. Maar het kan ook te maken hebben met het feit dat iedereen altijd weer even moet inslingeren zo’n eerste zeildag. Het ging wat dat betreft prachtig. De Thalassa suisde met 11 knopen door het water en dat voelde door de romp heen. We hebben geen haast, maar toch is het altijd fijn om met zo’n snelheid richting ons paradijselijke doel af te stomen.
De watermaker is nog steeds in rustmodus* en er was geen wolkje aan de lucht die iets van regen deed suggereren. En aangezien het mooi rustig was op het middendek heb ik me heerlijk kunnen douchen met een puts lauw Caribisch zeewater. Waar zijn die douches nog voor nodig? Dit was voor mij een interessante ervaring zo om te gaan met water. Weer zoiets wat thuis altijd in overvloed en vanzelfsprekend aanwezig is.
Al is de zee nog zo ruig, als het om goed eten gaat kunnen zelfs jongeren van deze leeftijd een goede maaltijd neerzetten! Zolang ze zichzelf maar enthousiast kunnen maken over hetgeen dat ze verzinnen. En dat was vandaag mijn favoriet een Mexicaanse Burrito! Met nacho’s en kaas en een salade. Het was weer een goede dag, wij blijven genieten van hetgeen dat we allemaal meemaken. Hoe klein die euforische momentjes ook zijn er wordt zeker bij stilgestaan. Groeten vanuit de tropische wateren van de Caraïben.
Jelle
