Windtechnisch en historisch gezien zijn de Kaapverdische eilanden een belangrijke stop. In de tijden van de grote oceaanreizen naar Amerika en het verre Oosten, stopte men hier voor een laatste keer vers water en, vooral, vers fruit. Scheurbuik was de reden dat veel schepen met anderhalf keer de benodigde bemanning vertrokken. In de maanden op zee, zonder motor en zonder weersvoorspelling, werden de zeelieden ziek en bij terugkomst was nog maar een deel in leven. Een groot aantal stierf aan scheurbuik. Eerst werden ze lusteloos en hadden ze weinig zin in werk, daarna kregen ze buikpijn, verkleurende huid en uitvallende tanden. Een ziekte die we vandaag de dag niet meer kennen, genezen door simpelweg een goed dieet. Voor de liefhebber worden deze ziekte en de oplossing prachtig beschreven door Steven J. Brown in Scurvy: How a Surgeon, a Mariner, and a Gentlemen Solved the Greatest Medical Mystery of the Age of Sail.
Ook voor de wind is het een belangrijke stop. Vanaf de noorderbreedte van de Kaapverdische eilanden wordt de Passaatwind steeds constanter. Hier kun je bijna zeker zijn van een noordoostelijke wind met windkracht 4 tot 5 en soms zelfs iets krachtiger met windkracht 6 à 7.
Voor School at Sea is er nog een reden om de eilanden aan te doen. Simpel gezegd omdat ze uniek zijn. De van oorsprong Portugese kolonie (sinds 1975 onafhankelijk) hoort bij het Afrikaanse continent. Ook is ieder eiland anders: een zanderig eiland, een bergachtig eiland, een bebost eiland. School at Sea bezoekt de stad Mindelo op São Vicente. Een prachtig eiland met een uitstekende versmarkt! Dit is een korte stop, maar één ding slaan we niet over. De rondrit met Angelo de taxi-man!
In 2018/2019 beschrijft Elzelien het zo:
Wat doe je als je op een eiland in Afrika bent? Dan stap je met zijn allen in een klein busje, doe je de raampjes open, zet je een bijzonder muziekje aan en ga je genieten van hoe mooi het allemaal is! Vandaag werden we rondgereden door Angelo.
Eerst reden we naar de Green Mountain (Monte Verde). Onderweg stopten we nog even, want eerst moest het andere busje tanken en vervolgens wilde Angelo nog even naar de supermarkt. Toen konden we echt gaan! We reden Mindelo, de grootste stad op het eiland, uit en gingen we de berg op. Terwijl we naar boven reden zagen we op de berg allemaal kleine maïsplantages, waar af en toe iemand op aan het werken was.
Bovenop hadden we een supermooi uitzicht: we konden het hele eiland en zelfs de eilanden naast ons eiland zien. Bovendien waren er boven een aantal theeplantjes waar we aan konden ruiken. Ook hingen er een soort doeken met daaronder buizen: dit was hun manier van irrigatie. Regen en het water uit de wolken komt in die doeken en komt via de buizen eronder bij de planten terecht. Ik vond het supergaaf om te zien, want dit hebben we niet in Nederland. Vervolgens kwamen we nog langs een hele hoop mooie strandjes en een plek met een reuzenschildpad
Elzelien
Minke Broekens maakte in 2018/2019 een filmpje van haar hele jaar, samengevat in 5 minuten. Op seconde 30 komen ze aan op de Kaapverdische eilanden!
In School at Sea jaar 2019/2020 beschreef Dide het ook:
Na ons bezoek aan het strand gisteren, stonden er vandaag 37 SaS’ers te springen om het land op te gaan. De groep werd opgesplitst in twee groepen: groep 1 ging in de ochtend op excursie en kreeg in de middag vrije tijd en groep 2 net andersom.
Precies op tijd zat groep 1 in de busjes van onze chauffeur Angelo. De motor startte en daar gingen we. Met Afrikaanse muziek op en een fris briesje door de raampjes scheurden we naar bijzondere plekken op het eiland, zoals een schildpaddenverzorgingstehuis en prachtige stranden. Wonderbaarlijk genoeg hielden de krakkemikkige busjes het vol en bereikten we zelfs het hoogste punt van het eiland, met een prachtig uitzicht en zicht op de Thalassa als resultaat.
Nadat groep 1 weer veilig was aangekomen bij het startpunt, kon groep 2 beginnen aan de rondrit en kreeg groep 1 vrije tijd. Vrije tijd betekent voor de SaS’ers vooral bellen en eten en dus vonden we, na even zoeken, een cafeetje met zowel heerlijke taartjes als goede WiFi.
Dat we in Afrika waren was nu wel te merken… We bezochten een markt, kochten écht Afrikaanse tasjes en blousejes en speelden tafelvoetbal tegen de locals. Eén van de SaS’ers was niet tevreden met zijn aankopen en besloot een ruilactie te starten, wat hem, boven onze verwachtingen, zelfs lukte. Nadat we zelfs van een lokale rapper yoghurt en fruitsap hadden gekregen, gingen we nog eens terug naar hetzelfde cafeetje en belden we nog heel even naar huis, voordat we onze telefoons weer moesten inleveren. Met de bijboot bracht Sam ons terug naar huis waar we traditiegetrouw de zaterdag afsloten met de geliefde filmavond.
Dide
In School at Sea jaar 2017/2018 beschreef Fien het als volgt
We liggen voor anker voor de kust van Sao Vicente. Vanochtend werd iedereen wakker in de hangmat. We hebben voor het eerst onder de sterrenhemel geslapen en dat zag er heel leuk uit, al die gespannen hangmatjes kris kras over het dek.
Vandaag zijn we met een busje een rondrit gaan maken over het eiland. Als we van het schip af willen moeten we met onze bijbootjes naar het kleine haventje, en daar gingen we dan aan land. We gingen in twee groepen, de wachtgroep en schoolgroep apart. Vanuit de haven moesten we verzamelen, en daar was een man met een T-shirt van School at Sea aan.
Deze man ging ons alle mooie plekjes van het eiland laten zien. We reden in een gammel busje heel hard over het eiland heen. Van de ‘’rijke binnenstad’’ kwamen we langzamerhand bij zelf gebouwde huisjes van mensen die uren moesten lopen om bij het stadje te komen. Terwijl we met ongeveer acht man in dat busje zaten waren er allemaal mensen die ons aankeken en die naar ons wezen. Ik voelde me echt een enorme buitenlander. De natuur was daarentegen zo ontzetten mooi, heel droog dat wel. We gingen een berg op met het busje, en vanaf de top kon je enorm goed de stad overzien. We zagen zelfs een piepklein scheepje, dat dus de Thalassa moest voorstellen, niet groter dan een vingertopje vanaf daar. Nadat we terug waren van de rondrit, kregen we nog een beetje vrije tijd om daarna vervolgens weer terug te keren naar ons huis, de Thalassa.
Fien B
