‘Er is land te zien buiten!’ werd er laat in de middag door het schip geroepen. Buiten was Portugal te zien en even later kwam er een vuurtoren in zicht. Een vuurtoren die we echter al eerder hadden gezien. Het was zo raar om in de haven van La Coruña aan te komen, we herkenden alles, de hoge gebouwen, de rotsen, de dijk die al het woeste water tegenhoudt en de strandjes aan de kust. Net als de vorige keer kwamen we aan in de schemer met een kalme zee waardoor onze boeg het vlakke water doorbrak. In stilte legden we aan aan de steiger met op de achtergrond de lichtjes van de stad. We zijn weer op dezelfde plek waar we vijf maanden geleden ook waren en toch is het niet hetzelfde. Niets is hetzelfde. Wij zijn degenen die zijn veranderd. Dit was onze eerste bestemming, onze eerste keer aan land na onze eerste tijd op zee. Het voelde toen als een soort overwinning en we wisten nog totaal niet wat ons te wachten stond na deze eerste haven. Nu zijn we hier weer en weten we wat er na deze bestemming komt. Maar nu gaan we niet meer verder, we gaan juist terug. Of toch niet?
Wieske