Vol spanning dartelde ik tussen de stuurhut en buiten, terwijl ik als kapitein mijn laatste orders gaf en ik opgetogen naar de navigatie, radar, zeilen keek en… naar land!
Na een paar spectaculair intense dagen met veel beslissingen, samenwerking, leermomenten en een ware reddingsactie met helikopter en al, was het moment daar: land. Niet zomaar land, Dominica na een schijnbaar eindeloze oceaan.
Om drie uur word ik uit mijn bed gehaald, want we zijn er bijna. Binnen een paar minuten sta ik in de stuurhut (want uit mijn bed getrokken worden had ik elke nacht al een paar keer geoefend) en sta ik klaar met een plan voor de allerlaatste manoeuvre. Nog een stukje draaien en dan varen we het hoekje van Dominica om. Er heerst een spanning bij alle leerlingen, en ook bij de bemanning, maar er is volle focus voor die laatste paar mijl. Tegelijkertijd kijk ik ook op de teller: we hebben vanaf Harlingen vierduizendnegenhonderdnegenennegentig mijl gevaren… even wachten, blijven kijken…. nog even… ja!… 5000 zeemijl! Er gaan kreetjes van blijdschap door de stuurhut en buiten bij de wacht en er worden haastig met een pen of permanent marker zwaluwtjes op onze armen getekend. Onze eerste zwaluw en ook bijna onze eerste oversteek is geslaagd.
Oh ja, we zijn er nog niet: nog even de laatste momentjes opperste concentratie. De machinisten komen de machinekamer uit en delen mee dat de motor aan kan. Ik mag het sleuteltje omdraaien en mag dan zelf het laatste stukje aan het roer. Ehm, waar gaan we precies voor anker? „Ja een stukje naar rechts, daar zit een rots, die wil je niet hebben“ Ok, duidelijk. Ik stuur naar het goede plekje, het anker gaat erin en dan mag ik naar buiten lopen en naar iedereen, die inmiddels klaarwakker en enthousiast aan dek staat, roepen:
„JONGENS, GEFELICITEERD MET JULLIE EERSTE OVERSTEEK!“
Ik ben ontzettend trots op mijn fantastische crew tijdens de scheepsovername en op hoe we met de hele groep de laatste 300 mijl naar Dominica zijn gevaren!
– (ex)kapitein Bisscheroux