Met School at Sea woon je op een zeilboot, dus is het logisch om te denken dat je dan lekker zeilt, maar soms heeft de wind andere plannen. Zo ook tijdens mijn ochtendwacht van 8 tot 12. Het was windstil, we voeren op de motor, het sturen was best wel saai (je hoefde eigenlijk alleen naar het kompas te staren want er gebeurde toch niets), de klusjes waren weer hetzelfde (groente en fruit keren en WC’s schoonmaken) en we konden niets doen met de zeilen. Hoe maak je het dan toch nog een leuke wacht? Die uitdaging stond ons te wachten en hebben we met beide handen aangegrepen.
De avond ervoor hadden we de sleeplog al over boord gehangen. Dat is hoe ze vroeger een gisbestek maakten, het bepalen van je positie aan de hand van je koers en de hoeveelheid zeemijl die je aflegt (handig voor als er geen zon is en het sextant dus niet werkt, red.) Onze koers weten we natuurlijk, maar de hoeveelheid zeemijl moeten we bepalen met de sleeplog. De sleeplog is een heel lang touw, met aan het uiteinde een schroef die draait doordat hij door het water wordt gesleept. Aan het andere uiteinde zit een vliegwiel, dat weer vast zit aan een meter die aangeeft hoeveel zeemijl je hebt afgelegd. De hele nacht door hebben alle wachten elk uur opgeschreven op hoeveel zeemijl hij stond, en ’s ochtends konden we die informatie gebruiken om onze positie te berekenen. Zo hadden we toch nog een wiskundelesje op onze wachtdag!
Na deze berekening zaten we weer op de brug met de vraag hoe we de energie erin moesten houden, maar daar had kapitein Sam al snel een oplossing voor, want meten is weten! We hebben opgemeten wie de grootste biceps, het grootste voorhoofd, de grootste onderarm en de grootste duim heeft, en daarna hebben we nog onze BMI berekend. Na het elfuurtje konden we ook nog uitrekenen hoeveel knopen we gingen door het overboord gooien van de klokhuizen van de peren die we gegeten hadden. Daarna hebben we nog een hele hoop apenknotsen gemaakt (een soort knoopbol aan het uiteinde van een touw), en had Sam nog een reactiespel met de rolmaat bedacht. Je trekt de rolmaat uit tot 80 cm, en op het moment dat je hem loslaat zeg je ‘ja‘, en moet de ander hem proberen te pakken voordat hij weer is ingerold. Helaas kent Sam zijn eigen krachten niet en brak de rolmaat. We hebben hem nog proberen te redden, maar toen ik, na het voor de zoveelste keer oprollen van de veer, de veer afbrak, was het gedaan en verdween hij helaas in de vuilnisbak (womp womp).
Het was weer een erg geslaagde wacht, ondanks dat we niet konden zeilen!
Liefs,
Anouk