De scheepsovername was uiteraard een succes. Tot aan de kade van Scheveningen heeft de kapitein van de laatste scheepsovername aan het roer gestaan van een groep SaS’ers. 37 jongeren die in zes maanden tijd van hun huis weg zijn gezeild, twee keer de Noord-Atlantische Oceaan zijn overgestoken, vele nieuwe plekken hebben ontdekt en nieuwe culturen hebben leren kennen. Deze 37 jongeren waren zes maanden lang onderdeel van een talentontwikkelingstraject – School at Sea, maar nu zijn ze gewoon familie. Een hele grote familie!
Wanneer School at Sea aankomt in Nederland, gaan de jongeren niet meteen naar huis. Afhankelijk van weer en wind en wanneer het schip in Nederland aankomt, wordt er in de eerste aankomsthaven een aantal dagen besteed aan het afronden van het project. Samen met de mentoren worden de laatste puntjes op de i gezet voor school. Er komen oud-SaS’ers langs die de groep voorbereiden op het naar huis gaan, wat eigenlijk uiteindelijk neerkomt op een gezellige avond met andere jongeren die hetzelfde mee hebben gemaakt en graag willen horen hoe het dit jaar was.
Gezamenlijk wordt aan dek begonnen het schip klaar te maken voor onderhoud en benedendeks wordt er schoongemaakt. Het schip moet natuurlijk schoon teruggegeven worden aan de eigenaar!
Thomas van School at Sea jaar 2018/2019 beschrijft zijn laatste keren:
Een paar weken geleden paste het resterend aantal dagen net op een A4’tje, een paar weken later nog maar op een halve. Tot vorige week was het één regel en nu, met nog drie dagen resterend, een halve regel. Dat lees je goed, we hebben nog maar drie(!) dagen. Dan zit School at Sea er echt helemaal op. Vandaag heb ik mijn laatste wacht gehad, heb ik voor de allerlaatste keer uitkijk gehouden, voor de allerlaatste keer een zeil ingepakt, voor de allerlaatste keer gestuurd, voor de laatste keer aangelegd, de laatste keer een dek-rondje gedaan, de laatste keer een toets gemaakt. Alles voor de allerlaatste keer.
Nu liggen we in IJmuiden net voor de sluis waar we op 26 oktober doorheen zijn gegaan. Het moment herinner ik me nog heel goed. Nu zijn we bijna klaar met deze reis. Toen we aankwamen bij de sluis stonden Jet, Mieke en Monique ons op te wachten. De eerste leerlingen stonden al op de kant knuffels te geven terwijl de gangway er nog niet eens lag. Er vloeiden wat tranen. Het voelt raar om weer op Nederlandse bodem voet aan land te zetten na een onvergetelijke wereldreis waar ik nu al heimwee naar heb.
Thomas
Docent Bonne uit School at Sea jaar 2017/2018 beschreef de aankomst en het “gemengde gevoel” van velen aan boord:
Het is een zo’n beetje het antwoord van iedereen op de vraag of hij zin heeft om naar huis te gaan. Een enkeling zegt heel duidelijk ja of nee, maar het gros antwoordt: ‘Ik heb er een beetje een gemengd gevoel bij’. Het is ook heftig om na een half jaar het vertrouwde leventje met al die leuke mensen aan boord achter te laten. Enerzijds kun je lekker eten wat je wilt en als je rijst mislukt (het blijft lastig) die gewoon in de prullenbak flikkeren. Ook kun je afspreken met mensen als je daar zin in hebt en alleen zijn als daar de voorkeur ligt. Gewoon alles zelf bepalen dus. Maar de rust, het avontuur en het gezelschap dan dat bij SaS hoort, dat was zo ontzettend fijn…
Vandaag kwamen we aan in de haven van Scheveningen. Naarmate de kustlijn naderde, werd het stiller aan boord en voordat de eerste landvast aan de kade werd gebracht, rolden de eerste tranen al.
OMG, we zijn in Nederland! KPN op mijn mobiel en een viskraam op de hoek; ik ben bijna thuis! En toen ik euforisch bij de viskraam al append en bellend stond te haringhappen, zag ik langs de kade de Thalassa liggen in de ondergaande zon, dacht ik aan komende zaterdag, wanneer ik voor het laatst challas (laten we hopen dat dat woord weer uit mijn vocabulaire verdwijnt) tegen mijn mede-Sassers zou gaan zeggen en daarna zou gaan missen. Ik kreeg er een beetje een gemengd gevoel bij.
Docent Bonne
(Foto’s zijn van de aankomst 2019/2020 in Harlingen)
