Rond deze tijd in 2017 en 2018 kwam het einde in zicht van mijn tijd aan boord tijdens SaS. Wat een ervaring! Ik kijk nog steeds met trots terug op iedereen die toen in en rond de keuken zijn steentje heeft bijgedragen.
Na een intense week voorbereiding, afgeladen met al het goeds dat Europa te bieden heeft, was onze reis in oktober van start gegaan en kon ons ritme op zee beginnen. Mijn rol was het belangrijkste in de eerste periode van de reis. Het doel was duidelijk; ik had tot aan Kaapverdië de tijd om een ieder enige basiskennis te geven van het reilen en zeilen in de keuken. Daarna was het idee om de verantwoordelijkheid steeds meer over te dragen aan de jonge koks om hen er op voor te bereiden dat ze eigen benen zouden moeten staan.
De eerste weken zagen er ongeveer zo uit: ‘s avonds kwam het keukenteam samen bij mij om een menu te bedenken op basis van wat voor handen was of nodig opgemaakt moest worden. De volgende dag moest ik vroeg uit de veren om de nachtwacht te leren broodbakken en vervolgens startte de dag met het keukenteam. Ontbijt klaarmaken, afwassen, 11 uurtje maken, (op zee warme) lunch voorbereiden en afwassen, 4 uurtje bakken/bereiden, avondeten klaarmaken en afwassen/keukenschoonmaak…
Elke dag voor 45 hongerige, hardwerkende, zilte zeelieden. Weer of geen weer. Voor mijzelf bekende koek, maar het overbrengen op de jongeren, dát was een uitdaging. Elke dag had ik een ander team van drie of vier mensen dat ik veilig moest leren koken onder omstandigheden anders dan thuis. Gelukkig zaten er altijd een aantal “koks” tussen met aanleg en passie die zichzelf verantwoordelijk begonnen te voelen voor verschillende taken rond de keuken. Zoals het toezicht op groente/kliekjes, snij-examens bij elkaar afleggen om zo “master ninja” te worden, de inkooplijst opmaken en daarbij, meestal met veel vreugde, inkopen doen op de meest exotische en ongewone plekken.
En gekookt werd er! Ik vond het machtig om te zien hoe snel ze zich de keuken eigen maakten. Bij rustig weer was het eten vaak een moment om naar uit te kijken, bij zwaar weer was het meer een troost en als de energie laag is kan een goede maaltijd een fijne oppepper zijn. Maar het was niet altijd zonder vallen en opstaan. Te droge havermoutpap, ongare rijst, zout in plaats van suiker in de taart of die hele kardemompit tussen je tanden: we hebben het allemaal meegemaakt. Maar ook curry’s, vers gebakken soepstengels, kip met Caribisch fruit en lokale avocado’s, sashimi en tataki van vers gevangen vis, langoesten en het liefst zoveel mogelijk versgebakken koekjes. Of die 380 oliebollen tijdens oud en nieuw… haha.
Ik heb elke dag de kans gehad om met een klein groepje samen te werken en ze hun eigen kwaliteiten te laten zoeken en uitdagingen te laten overwinnen. Ik was dan maar voor minder dan de helft van de reis aan boord, maar elke SaS’er voelde, en voelt nog steeds, als een broertje of zusje. Ik heb met open ogen staan kijken hoe ze zich ontwikkeld hebben aan boord. Dat was nog duidelijker te zien nadat ik ze weer kon knuffelen toen ze aankwamen in Nederland. Ik heb geprobeerd ze net zoveel liefde te geven als dat ik van hen heb ontvangen.
Ik vond een klein gedicht dat in me op kwam toen we voor anker lagen onderaan de twee Pitons op Saint Lucia.
Exotische regen, dansend op de wind
Geen houvast op het leven, puur als ieder kind
Dwarrelende bladeren, samen, harmonie, een geheel
Een schouwspel van een minuut, eenvoudig en pril
Een rilling, een kriebel.. dit zijn momenten van puur geluk
Vasthouden gaat niet, dat maakt het alleen maar stuk
