Geluksmomentjes aan boord, wat zijn dat eigenlijk? Nou, die zijn voor iedereen anders. Op open zee zijn ze anders als op land. Sommige groepen noemen het ‘besef’-momentjes, maar het komt op hetzelfde neer. Had je dit gevoel ook mee gemaakt als je thuis was geweest? Heb je iets gezien dat je nog nooit gezien hebt? Of ben je gewoon even heel gelukkig met iets kleins? En hoe gaaf is deze reis eigenlijk?!
Hier een aantal geluksmomentjes op een rij:
Ben van School at Sea jaar 2015/2016 beschrijft er een aantal:
We zijn al halverwege, en hebben al zoveel dingen gedaan die we nooit meer vergeten. De Teide beklommen, de oceaan overgezeild, door een beboste krater van een vulkaan gelopen, door de jungle van Dominica gelopen op zoek naar een kokend meer, bij Rastafaries gelogeerd, en nog veel meer. Maar naast al die dingen zijn er ook nog die kleine leuke dingetjes aan boord die veel waard zijn. Julía die keukendienst heeft, lekker in de felle zon de vlieger inpakken in het kluivernet (mijn zwarte shirt zorgde ervoor dat je een eitje op me kon bakken), Pascal die weer een interessant diertje heeft gevonden, ontbijtkoek bij het ontbijt, in je hangmat onder het kluivernet slapen, teveel om op te noemen.
Laatst had ik er eentje die eigenlijk alleen te begrijpen is voor iedereen aan boord. Benjamin kwam laatst naar mij toe en vroeg: ‘Ben, weet jij waar je mijn Engels boek hebt gelegd de vorige keer? Ik heb hem nu nodig.’ Ik had geen idee waar die kerel het over had, maar ik liep maar met hem mee naar zijn kamer. Kom ik daar aan, is hij aan het wroeten in al zijn spullen als een mol, en toen ik vroeg wat hij aan het doen was, trok hij ineens een zak 300 gram XXL Lays paprikachips tevoorschijn. Uhh, HEILIG. Ik zal even uitleggen waarom. We zijn sinds ons vertrek bijna geen supermarkten meer tegengekomen die (goedkoop) chips verkopen. We eten het dus eigenlijk bijna nooit, behalve als we het echt waard vinden om een zak open te maken of tijdens een feestje. Denk even aan dat moment dat je na negen maanden eindelijk weer pepernoten (of kruidnoten voor de pietjes-preciezen) kan proeven. Dat gevoel, maar dan beter. Want wij mogen misschien pas drie maanden weg zijn, het voelt als een jaar. En thuis heb je vervangers voor pepernoten, daar pak je gewoon een koekje ofzo uit de kast. Hier moet je wachten op een 4uurtje of zelf kostbaar eten pakken uit je eigen voorraad. En sorry hoor, maar ik heb op Curaçao drop en pepermunt gescoord en dat wil ik niet zomaar openmaken. Dus als Benjamin ineens met een zak paprika chips aan komt zetten, dan maakt het mij niet uit als het brandalarm af zou gaan, want dan is het: Benjamin en ik, achterdek, chips. Punt. Dus dat is wat er gebeurde.
En we hebben intens genoten.
BEN
Water achter de patrijspoort, onderweg naar de volgende bestemming. Het leven aan boord.
Geeske voer mee als bemanning 2015/2016
Samen met Jelle lig ik rustig beneden een boekje te lezen als er plotseling op het bovendek een hoop gestommel is. Dit betekende een tijd geleden nog dat er iets aan de haak is geslagen, maar de laatste tijd is het nogal rustig op dat gebied. Nog geen twee seconden later wordt er door de ventilatiepijp ‘VIS, JELLE, VIS!’ geroepen! Als ik bovenkom staat er al een grote groep vol spanning te kijken, zou het weer een Mahi-Mahi zijn of is het dit keer toch eindelijk een tonijn? Heeft de nieuwe blinker zijn werk goed gedaan? En ja hoor, na wat inspanning halen Guus en Pim een prachtige tonijn binnen. Trots begonnen deze jongens met hun snijkunsten de vis vakkundig te fileren, Jelle had nauwelijks nog wat in te brengen! Tijdens het fileren bekeken ze de maag en toen bleek dat de tonijn niet alleen vis in zijn maag had, maar ook een stuk plastic en een stuk touw. Even een momentje waar je bewust wordt van alle rotzooi die in onze prachtige oceanen rond drijft.
Maar Guus en Pim wisten wat moois te maken van deze tonijn. Een heerlijke tartaar en een stukje sashimi kwam even later op een dienblad de stuurhut binnen, smullen!
Geeske (crew)
Besef momentje in de mast