Op Curaçao blijven we wat langer liggen. Niet alleen omdat er voldoende te doen is op het eiland, maar ook om even rust in het dagelijkse ritme te krijgen. Het Caraïbisch gebied staat bekend om haar warme middagen. Studeren in de hitte is erg moeilijk en dus wordt school onderbroken door het tropenrooster. Geen school tussen 13:00 en 15:00 of misschien wel tot 16:00 uur. Wel een uurtje eerder aan de slag en een uurtje langer door in de avond. Zo worden de hete uren van de dag besteed aan een dutje doen, even afkoelen met een duik in het water of een momentje voor jezelf.
Om echt te wennen aan de schooldagen en ononderbroken door te werken, blijven we een weekje in Curaçao liggen, waar ook twee dagen voor excursies en vrije tijd ingeruimd worden. Tijdens de vrije tijd op het eiland wordt verlangd naar thuis. Een hele dag je telefoon mee en dus alle tijd om iedereen te appen en te bellen. Maar ook om naar Nederlandse winkels te gaan en ouderwetse hagelslag te halen. Want tja, je mist van alles van thuis als je op de reis van je leven bent!
Dide uit School at Sea jaar 2019/2020 beschrijft een broodje kroket alsof het thuis is
Nadat we twee dagen aan school hadden gewerkt, was dit de dag waar we naar uit hadden gekeken. We kregen vandaag namelijk vrije tijd! Maar voordat het zover was, moesten we in de ochtend nog even aan school, moesten de PO’s over omgaan met het slavernijverleden worden afgemaakt en moesten de laatste hutten worden schoongemaakt.
Toen het eenmaal 12:00 uur was kregen we onze telefoons, een uur lang mochten we met onze telefoons de stad in om naar huis te kunnen bellen. Het was een regenachtige dag (echt Nederlands), dus het was vooral zoeken naar WiFi en een afdakje. Nu we toch op Curaçao waren, genoten we ook nog even van een echt Hollands broodje kroket!
Om 13:00 uur, toen iedereen zijn telefoon weer had ingeleverd, kregen we vrije tijd tot 19:00 uur. Voor mij zag deze vrije tijd er net iets anders uit dan voor de rest van de groep. Ik heb namelijk, net als een paar mede-SaS’ers, familie op het eiland en mocht hen bezoeken. Het was superleuk om weer eens familie te kunnen zien, maar hoe later op de dag het werd, hoe gekker het idee was dat we weer afscheid moesten nemen. Gelukkig heb ik een heel leuke dag gehad, die bestond uit chillen, snorkelen, eten en uiteraard de Albert Heijn bezoeken.
Eenmaal terug aan boord was iedereen benieuwd naar elkaars verhalen en een aantal SaS’ers liet met trots hun nieuwe kleding zien. Voor de laatste keer kletsen we die avond op de kade van Curaçao. Morgen vertrekken we namelijk weer over zee richting Panama. Voorlopig geniet ik nog even na van deze dag, die ik voor geen goud had willen missen!
Dide
Vrije tijd draait om eten! Femke uit School at Sea jaar 2017/2018 beschrijft de eerste vrije dag op Curaçao zo
Aan boord is het eten een belangrijke factor. Er moet gevarieerd en in de juiste porties gegeten worden. Tijdens vrije tijd aan land heeft iedereen hier echter lak aan. Neem bijvoorbeeld vandaag. De helft zat in de bus op weg naar de Albert Heijn en de rest zat in het eerste beste tentje een taartje te eten. Dat is wat ik mis van thuis. Zelf bepalen wat en wanneer ik eet. Ik denk dat als we aan boord wat vaker ongezond eten, dat ik ook niet zo een enorme behoefte heb aan een lekkere, dikke vette hamburger. Maar geloof me, toen ‘ie ineens voor mijn neus stond, voelde ik een intens gelukkig gevoel naar boven komen. Ik heb denk ik nog nooit zo genoten van mijn eten…
Femke
En er is tijd voor de School at Sea Persoonlijke Opdrachten, PO’s. Deze extra opdrachten zorgen voor extra inzicht in de reis en de bestemmingen. PO’s maken gebruik van de omgeving: wat is er voor handen, wat kan er extra geleerd worden, welke inzichten halen wij uit wat we zien? Op Curaçao gaat de PO over de geschiedenis van het eiland en het Nederlandse slavernijverleden.
Antoine uit School at Sea 2019/2020 beschrijft het heel mooi
’s Ochtends kregen we van Pascal de laatste informatie over de volgende ‘SaS-PO’ (praktische opdracht). De opdracht ging over slavenhandel en het slavernijverleden. Deze informatie hadden we nodig om de PO te maken en om al wat kennis te hebben voordat we het museum bezochten.
Na de wat heftige briefing liepen we met een volgestampt hoofd naar Kura Hulanda, het grootste en bekendste museum van Curaçao. Het was maar vijf minuten lopen vanaf het schip. Daar werden we opgesplitst in twee groepen. Ik zat bij Iflien, een vrolijk vrouwtje dat ons goed wist rond te leiden. Het museum was verdeeld in drie segmenten: de persoonlijke collectie uit West-Afrika van de oprichter van het museum, een stuk over de (trans-Atlantische) slavenhandel en een stuk over het abolitionisme, de stroming tegen slavernij en discriminatie. Met een sterk Antilliaans-Nederlands accent vertelde Iflien ons veel over het verleden van Curaçao. Het ging er erg heftig aan toe.
“Hebben jullie vragen? Vraag gerust…” Dat was haar leuke stopzinnetje. Het museum(pje) bestond uit heel veel interessante spulletjes en nagebouwde ruimtes, zoals bijvoorbeeld het ruim van een slavenschip. Bij de oversteek van Afrika naar Amerika hadden de slaven te lijden. Eén derde van de “vracht” overleefde de reis niet. “Jullie zijn top, jullie mogen ieder moment weer terugkomen”, zei Iflien toen we afscheid namen. Echt een heel lief vrouwtje.
Meteen toen we terug waren op ons eigen schip, kregen we tijd om aan de PO Slavernijverleden te werken en kregen het zoveelste middendekje. Het ging over respect voor het schip en respect naar anderen. Dit hebben we met zijn allen goed uitgepraat en als het goed is -je weet het maar nooit met pubers- blijft het schip voor de rest van de reis goed opgeruimd…
Tot 18:00 uur hadden we school en we sloten de dag natuurlijk af met een heftig potje poker. Dankje Monopoliegeld!
Antoine