De eerste oversteek van twee weken zit er alweer bijna op. Tijdens de avondwacht zitten er standaard vier personen in de mast te genieten van de zonsondergang. Zij houden een oog op de horizon: op de uitkijk naar land. Zullen zij de eersten zijn die Dominica zien liggen?
De afgelopen dagen is het weer wisselvallig, zoals vaak bij het benaderen van de Caribische eilanden. Mooie zonnige dagen leiden tot buien in de de namiddag en nacht en dit maakt vooral de zonsondergangen spectaculair.
De scheepsovername gaat goed, de wachten zijn actief. Vooral omdat er ’s nachts veel zeilwissels zijn. Bovenbram eraf, bezaan eraf, bui afwachten… Als de bui heftig is, ook nog de bramstagzeilen weg. Op het dek ziet dat er als volgt uit: twee teams verdelen zich over de masten onder leiding van de (leerling)stuurman en (leerling)bootsman van de wacht. Het gaat al gestroomlijnd, dit is duidelijk niet de eerste keer dat zij klaar staan om zeilen weg te halen. De stuurman blijft op het bovendek en geeft opdrachten, terwijl de bootsman op het dek bij de groot mast de lijnen verdeelt.
Tegen de reling aan staat de echte stuurman van de vaste bemanning. Trots kijkt ze naar de wacht die precies doet wat nodig is. Nog geen twee maanden onderweg en dit doen ze gewoon al zelf. De vallen worden losgegooid en de neerhaler-groep trekt het zeil zo snel mogelijk naar beneden, terwijl het schoot-team ervoor zorgt dat de zeilen niet te hard klapperen bij het laten zakken. Voor de stagzeilen hebben ze maar een paar minuten nodig voor de zeilen gestreken zijn. Als het straks rustig is, worden ze weer gezet. Dat duurt iets langer…
Gijs beschrijft het mooi in zijn blogje uit 2017-2018
Gisteravond had ik wacht, en ik was wachtleider. Dat houdt in dat je verantwoordelijk bent dat alles gebeurt wat er in de wacht moet gebeuren. De stuurvrouw Lucie zei op een gegeven moment dat we elke dag gingen oefenen met het weghalen en weer zetten van de bovenste zeilen van elke mast. Dit moet omdat we alles heel snel weg moeten kunnen halen als er in het Caribisch gebied ‘squalls’ komen, wolken met plotselinge sterke wind. Omdat ik wachtleider was moest ik organiseren dat de drie bovenste zeilen werden weggehaald, en weer werden teruggezet, zonder dat ik zelf de lijnen zelf mocht aanraken. Dan is het belangrijk dat je de juiste mensen bij de juiste lijnen zet. Je moet ervoor zorgen dat iedereen bij de juiste lijn staat (waar er nogal veel van zijn), en dat je bijvoorbeeld niet één heel klein en licht persoon bij een lijn zet die een heel groot zeil zet, waar dus heel erg veel kracht en gewicht voor nodig is. Daarnaast moet de timing en communicatie goed zijn. Als bijvoorbeeld de neerhaler vast zit, kan je zo hard aan de val trekken als je wilt, maar het zeil zal niet omhoog komen. Het is allemaal goed gelukt. Het zit allemaal best logisch in elkaar, maar toch vind ik het best vet om te zien dat ik anderhalve maand helemaal niks snapte van wat ik van de stuurman of –vrouw moest doen, en dat ik nu zelf mensen kan aansturen.
Gijs
Lynn vertelt over haar scheepsovernamedagen vlak voor Dominica in 2018-2019
Fotograaf Lynn hier, met het laatste nieuws vanaf de Thalassa, die nu wel opvallend dicht bij land komt. En welk land! Ja, wij varen aan de andere kant van de wereld, naar Dominica. Het was vandaag niet een heel bijzondere dag. Ja, we zitten midden in de scheepsovername, ik ben iedere dag bezig met een het krantje en mijn camera en dat was het dan wel weer. Niet dat dat heel erg is, het is wel een welkome afwisseling na twee weken volop bezig te zijn geweest met school. Helaas is de wind nu een beetje gaan liggen, waardoor het nog even duurt voordat we land kunnen zien. Dat zorgt wel voor wat kopzorgen bij ons professionele keukenteam, want zullen we nu nog wel genoeg groente en fruit hebben voor de rest van de oversteek? Wat het dan weer goed maakt, zijn de ‘aftermovies’ die zijn gemaakt door twee SaS’ers. De een gaat over het deel van de reis van Amsterdam naar Tenerife en de ander over de tocht van Tenerife naar Kaapverdië. Wat is het toch ontzettend gaaf om te zien wat we allemaal voor bijzondere dingen we hebben meegemaakt! En dan zijn we nog niet eens aan de andere kant van de Atlantische Oceaan geweest. Hoe wordt het nog beter dan dit…
Lynn
